Πηγή:
| Cuatro F ,
Por Alfredo Carquez SaavedraΤα τύμπανα του πολέμου χτυπούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι κακή συνήθεια έχουν οι Ευρωπαίοι να θέλουν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον κατά καιρούς. Και αν είναι αρκετά κακό ότι αυτό συμβαίνει στη Γηραιά Ήπειρο, χειρότερη είναι η μανία να παρασύρουν άλλους λαούς στην άβυσσο, ανεξάρτητα από το πόσο μακριά ή πόσο κοντά βρίσκονται στο κέντρο της σύγκρουσης.
Μαζικές δολοφονίες έχουν διαπραχθεί στην Ευρώπη για μια σειρά από λόγους. Για την απομάκρυνση ή την εγκαθίδρυση βασιλιάδων, βασιλισσών, πριγκίπων, κόμηδων, δουκών, επισκόπων, καρδιναλίων και παπών. Για την εγκαθίδρυση ή την καταστροφή αυτοκρατοριών ή κυβερνητικών καθεστώτων.
Οι Ευρωπαίοι έχουν περάσει από τη μοναρχία στη δημοκρατία και στην αποκατάσταση του περιστασιακά υποτιμημένου στέμματος. Κεφάλια έχουν κοπεί με τσεκούρια και γκιλοτίνες- κεφάλια έχουν κρεμαστεί, καεί και δολοφονηθεί για θρησκευτικές, πολιτικές, εθνικές, γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές.
Είναι επίσης εκπληκτικό το πόσο λίγα μπορούμε να μάθουμε από τη συσσωρευμένη εμπειρία. Ας μην πάμε τόσο πολύ πίσω. Δεν είναι θέμα να θυμηθούμε τις θλιβερές συνέπειες του 100ετούς πολέμου στην Ευρώπη: γιατί να πάμε τόσο πίσω όταν υπάρχουν πιο πρόσφατα και πιο αιματηρά γεγονότα; Μεταξύ του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, κάθε ρεκόρ κτηνωδίας ξεπεράστηκε κατά πολύ και με την πυρηνική τρομοκρατία, προστέθηκε ο κίνδυνος εξαφάνισης μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας.
Αυτή η παθολογική συνήθεια της χρήσης όπλων μεταξύ τους και εναντίον των πιο αδύναμων, σε συνδυασμό με την πεποίθηση ότι είναι οι εκπολιτιστές ενός κόσμου που κατοικείται κυρίως από βαρβάρους της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, της Ασίας και των Ωκεανών.
Κάποιοι αναγνώστες θα πουν ότι η εποχή του θετικισμού, μια ιστορική περίοδος κατά την οποία, για παράδειγμα, η Βρετανία δικαιολογούσε τη γενοκτονία στο όνομα της προόδου (ή αλλιώς της καπιταλιστικής κατανάλωσης), έχει περάσει προ πολλού, αλλά η αλήθεια είναι ότι η αποικιοκρατική νοοτροπία υπάρχει ακόμα, στη συνείδηση και στο ασυνείδητο αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις αλλά και αυτών που ψηφίζουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η πολεμοκάπηλη στάση του Εμανουέλ Μακρόν απέναντι στη Ρωσία και η υπεράσπιση της ναζιστικής και φιλοαμερικανικής κυβέρνησης-μαριονέτας στην Ουκρανία, είναι ένα σαφές παράδειγμα των παραπάνω. Όταν όλος ο κόσμος ζητάει ειρήνη, ο Γάλλος πρόεδρος, σε μια εποχή χαμηλής δημοτικότητας μεταξύ των συμπατριωτών του και απώλειας επιρροής στις πρώην γαλλικές αποικίες στην κεντρική Αφρική, προς όφελος της ρωσικής και κινεζικής συνεργασίας, υψώνει τη φωνή του ζητώντας το βάθαιμα της σύγκρουσης στα Ντόμπας, προκαλώντας έτσι το ξέσπασμα ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, μιάς αποκάλυψης.
🔔 Εγγραφείτε στο κανάλι μας στο Τelegram
