Όλιβερ Στόουν: Η προβολή των ΜΜΕ των ΗΠΑ για τη Βενεζουέλα είναι ντροπιαστική

Πηγή: rt.com

"Η Βενεζουέλα είναι ο κορυφαίος στόχος των μέσων ενημέρωσης των ΗΠΑ, καθώς και του State Department, είπε ο ο διάσημος Αμερικανός κινηματογραφιστής Όλιβερ Στόουν, κατά τη διάρκεια ειδικής προβολής της ταινίας του South of the Border. "Η ψήφος της Κυριακής είναι μια επιλογή ανάμεσα σε δύο πολύ διαφορετικές εκδοχές του μέλλοντος για τη Βενεζουέλα", πρόσθεσε.

Ο Στόουν, ο οποίος με την πιο πάνω ταινία του προσπάθησε να βελτιώσει την εικόνα του Ούγκο Τσάβες στις Ηνωμένες Πολιτείες, επέκρινε τον τρόπο που παρουσιάζουν τα δυτικά μέσα τον Τσάβες, χαρακτηρίζοντας αυτό το γεγονός γελοίο αγκάθι στα πλευρά της δημοκρατίας.

Κλείσιμο της προεκλογικής περιόδου στον απόηχο του πραξικοπήματος του 2002

Πηγές: Telesur, Cubadebate

Ολοκληρώνεται σήμερα (Πέμπτη) ο προεκλογικός αγώνας των υποψηφίων για την προεδρία στη Βενεζουέλα, παράλληλα με την επέτειο των 11 χρόνων από το «τηλεοπτικό πραξικόπημα» της 11^ης Απριλίου 2002. Πρόκειται για την πρώτη επέτειο που θα γιορταστεί χωρίς τη φυσική παρουσία του Ούγκο Τσάβες. 11 χρόνια πριν, κύκλοι της δεξιάς, υποστηριζόμενοι από την ντόπια οικονομική ελίτ, τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης και τις Ηνωμένες Πολιτείες, επιχείρησαν να απομακρύνουν τον εκλεγμένο πρόεδρο Τσάβες και να σφετεριστούν την εξουσία. Το πέτυχαν προσωρινά και τοποθέτησαν ως ανδρείκελο τον πρόεδρο του συνδικάτου επιχειρηματιών Πέδρο Καρμόνα. 

Η άμεση κινητοποίηση ωστόσο των λαϊκών τάξεων – κυρίως από τα πιο φτωχά προάστια του Καράκας – και της πλειοψηφίας του στρατού εξουδετέρωσαν το πραξικόπημα και επανέφεραν τον Τσάβες στο προεδρικό μέγαρο Μιραφλόρες μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες. Παρόλα αυτά, η ανατρεπτική ενέργεια δεν ήταν αναίμακτη αφού έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 19 άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 100, κυρίως από πυρά ελεύθερων σκοπευτών που είχαν επιστρατεύσει οι επίδοξοι πραξικοπηματίες. 

Εμιλιάνο Ζαπάτα: Γη και Ελευθερία (και μια επιστολή του για τη Ρωσική Επανάσταση)

"Zapata" (Diego Rivera 1931-32)

Ο Κάρλος Φουέντες αφηγείται ότι, διασχίζοντας κάποτε μαζί με ένα Βορειοαμερικάνο συγγραφέα τα χωριά της κοιλάδας της Μορέλος, "σταματήσαμε σ ένα ανώνυμο χωριό, ξεχασμένο από τους οδικούς χάρτες και από τις πινακίδες κυκλοφορίας. Ρωτήσαμε έναν αγρότη πώς ονομαζόταν το χωριό. Μας απάντησε: Γκαρντούνιο, σε καιρό ειρήνης. Ζαπάτα, σε καιρό πολέμου".

Στις 10 Απριλίου 1919 άφησε την τελευταία πνοή του ο Emiliano Zapata Salazar, αγροτικός ηγέτης της Μεξικάνικης Επανάστασης και επικεφαλής του Απελευθερωτικού Στρατού του Νότου. Έπεσε θύμα ενέδρας στο λατιφούντιο της Τσιμενέκα, στην πολιτεία Μορέλος, όπου πήγαινε να συναντήσει έναν από τους αξιωματικούς του εχθρού που ήθελε δήθεν να παραδοθεί, τον συνταγματάρχη Χεσούς Γκουαχάρδο. Εκτός από την απώλεια ενός μεγάλου επαναστάτη και κοινωνικού αγωνιστή ως προσωπικότητα, ο χαμός του Ζαπάτα σήμανε ουσιαστικά και την διακοπή της Μεξικάνικης Επανάστασης στην πιο ριζοσπαστική εκδοχή της, η οποία επισημοποιήθηκε με την εκλογή του στρατηγού Ομπρεγόν, του εκλεκτού της αναδυόμενης αστικής τάξης του Μεξικού, στο αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας τον επόμενο χρόνο. 

Ο Αργεντίνος μαρξιστής ιστορικός Adolfo Gilly στο βιβλίο του La Revolución Interrumpida [1] φωτίζει πολλές άγνωστες πτυχές της Μεξικάνικης Επανάστασης, της πρώτης μεγάλης επανάστασης του 20^ου αιώνα. Μεταξύ άλλων, τα ιδιαίτερα ταξικά χαρακτηριστικά της, το αγροτικό ζήτημα του Μεξικού και της Λατινικής Αμερικής γενικότερα, τις διαμάχες των συντελεστών της σε προσωπικό και τοπικιστικό επίπεδο, το ρόλο του βορειοαμερικανικού παράγοντα, το πώς η επίσημη ιστορία καθαγίασε τους πρωταγωνιστές εκ μέρους της αστικής παράταξης (Μαδέρο, Καράνσα, Ομπρεγόν) και υποβάθμισε το ρόλο των αγροτικών στρατών (του Ζαπάτα, του Βίγια, των ινδιάνων Γιάκι κ.α.), καθώς και τις ομοιότητες και διαφορές με άλλες κοσμοϊστορικής σημασίας επαναστάσεις όπως η Γαλλική και η Ρωσική. 

Φώκλαντς και Πινοσέτ: Η μαύρη “κληρονομιά” της Θάτσερ στη Λατινική Αμερική

Οι λαοί της Λατινικής Αμερικής δεν είχαν κανένα λόγο να πενθήσουν στο άκουσμα της είδησης του θανάτου της “Σιδηράς Κυρίας”. Το όνομα της Μάργαρετ Θάτσερ, πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1979 έως το 1990, έχει άλλωστε συνδιαστεί με δύο μαύρες σελίδες της σύγχρονης λατινοαμερικανικής ιστορίας: αυτή του ιμπεριαλιστικού πολέμου στα νησιά Φώκλαντς το 1982 αλλά και της στενής πολιτικής σχέσης που η “Σιδηρά” Θάτσερ διατηρούσε επί χρόνια με το χιλιανό δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ. Και στις δύο περιπτώσεις η πρωθυπουργός της Βρετανίας ταυτίστηκε απόλυτα με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ – υπήρξε άλλωστε στενή φίλη και συνεργάτης του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν - στην περιοχή, προωθώντας συμμαχίες τέτοιες που θα διασφάλιζαν την αποικιοκρατική παρουσία του Λονδίνου στη νότια Αμερική.

Για την Αργεντινή και το λαό της, η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν νεκρή εδώ και χρόνια. Η λατινοαμερικάνικη χώρα είχε βιώσει έντονα τις ανθρώπινες απώλειες που είχε προκαλέσει η απόφαση της “Σιδηράς Κυρίας” να διατάξει ένοπλη επέμβαση στις νησίδες Φωκλαντς. Η διαμάχη Αργεντινής και Ηνωμένου Βασιλείου για τα εν λόγω νησιά έχει παρελθόν καθώς και οι δύο χώρες τα διεκδικούν – η πρώην βρετανική αυτοκρατορία μάλιστα είχε ανοιχτούς λογαριασμούς για τα Φωκλαντς και με την Ισπανία, την αποικιοκρατική δύναμη που κατείχε την Αργεντινή πριν το 1816. Ήταν επόμενο οι αργεντίνοι να υποδεχθούν ψυχρά και αδιάφορα το θάνατο της 87χρονης βρετανίδας τέως πρωθυπουργού. Ο λαός της Αργεντινής άλλωστε είχε χάσει σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο 649 στρατιώτες. Από το προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής δεν υπήρξε καμία επίσημη ανακοίνωση σχετικά με το θάνατο της Θάτσερ, ενδεικτικό αν μη τι άλλο της ψυχρής σχέσης που διατηρούν – 31 χρόνια μετά τον αιματηρό πόλεμο – Μπουένος Άϊρες και Λονδίνο.

Έγινε η εκταφή της σορού του Πάμπλο Νερούδα

Πηγές: Telesur, Cubadebate

Έγινε σήμερα η εκταφή του Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα από την τελευταία κατοικία του - μουσείο σήμερα - στο Νησί Ίσλα Νέγρα [Μαύρο Νησί], 110 χλμ από την πρωτεύουσα Σαντιάγο, όπου είχε θαφτεί μαζί την τελευταία του σύζυγο, Ματίλντε Ουρούτια. Η διαδικασία έλαβε χώρα κάτω από την αυστηρή εποπτεία του δίκαστή Μαριο Καρόσα, ο οποίος είχε διατάξει την εκταφή μετά από αίτημα του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής.

Ο διάσημος ποιητής (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1971) και στρατευμένος κομμουνιστής, πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973 - 12 ημέρες μόλις μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ που ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε - νοσηλευόμενος για καρκίνο του προστάτη στην κλινική Σάντα Μαρία, όπου είχα εισαχθεί "προληπτικά" 4 ημέρες πριν. Η επίσημη ιατροδικαστική έκθεση έκανε λόγο για θάνατο από φυσικά αίτια. 

Ο ρόλος των Κουβανών γιατρών στην Αϊτή

Πηγές: Granma, Cubadebate 

Παρόλο που Κουβανοί γιατροί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην Αϊτή εδώ και πολλά χρόνια πριν το σεισμό του 2010, και οι περισσότεροι από αυτούς παραμένουν στο γειτονικό νησί της Καραϊβικής, αυτή η ιστορία δεν έχει προβληθεί σχεδόν καθόλου από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Επιπλέον, όταν - μετά το χτύπημα του Εγκέλαδου - οι πλούσιες χώρες του κόσμου έστελναν στην Αϊτή κυρίως στρατιωτικό και διοικητικό προσωπικό και οικονομική βοήθεια που ακόμα δεν γνωρίζουμε που πήγε, η Κούβα έστειλε ό,τι διαθέτει και είναι το πιο απαραίτητο για να ανακουφιστεί ο ανθρώπινος πόνος σε τόσο ακραίες συνθήκες: ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Τελευταία έχουν αρχίσει και οι διεθνείς οργανισμοί να αναγνωρίζουν αυτή την ανθρωπιστική προσφορά της Κούβας.

Πριν λίγες μέρες, η αναπληρώτρια γεν. γραμματέας του ΟΗΕ, Ρεμπέκα Γκρίνσπαν, δήλωσε στο Κίτο του Εκουαδόρ ότι χωρίς τους Κουβανούς γιατρούς θα ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστεί η χολέρα στην Αϊτή. Η αξιωματούχος του οργανισμού από την Κόστα Ρίκα, η οποία είναι επίσης αναπληρώτρια του Προγράμματος του ΟΗΕ για την Ανάπτυξη, είπε χαρακτηριστικά ότι "από τα πιο ελπιδοφόρα πράγματα που είδα στην Αϊτή ήταν η κουβανική βοήθεια και η εκτίμηση τους λαού (της Αϊτής) προς τους Κουβανούς γιατρούς".