Πηγή: https://otralectura.com
Η Κούβα είναι μια μικρή χώρα, ωστόσο είναι ένας γίγαντας σε πολιτικό και διεθνές επίπεδο. Με τον θρίαμβο της Επανάστασης πήρε τη θέση της στην ιστορία στα χέρια του Φιντέλ Κάστρο και των άλλων επαναστατών. Με βάση αυτήν την πολιτική, συμμετείχε στις διαδικασίες αποαποκιοκρατικοποίησης της Αφρικής, στον επαναστατικό αγώνα της Λατινικής Αμερικής και στον αγώνα κατά του Σιωνισμού στη Μέση Ανατολή. Η πρώτη της επαναστατική στρατιωτική παρέμβαση έλαβε χώρα στην Αλγερία το 1963.
Ωστόσο, η κουβανική στρατιωτική και κοινωνική παρουσία εμφανίζεται συνεχής με την υποστήριξη προς την Παλαιστίνη και τα άλλα σοσιαλιστικά αραβικά έθνη και ξεδιπλώνεται στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια του πολέμου (1967-1970) όπου 180 Κουβανοί πέθαναν και περίπου 250 τραυματίστηκαν στα πλαίσια του πολέμου του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, ο οποίος έχασε τη χερσόνησο του Σινά από το Ισραήλ, του οποίου αμφισβήτησε το έδαφος.
Στη διάρκεια του πολέμου Yom Kippur ( 1973) η Κούβα ανέπτυξε 1.500 - 4.000 επαναστάτες στρατιώτες που βρέθηκαν στο θέατρο των επιχειρήσεων στη συριακή επικράτεια αφού έλαβαν αίτημα για στρατιωτική βοήθεια από την κυβέρνηση της Δαμασκού (μέχρι σήμερα φίλοι και σύμμαχοι ). Ωστόσο, ο ρόλος της Κούβας στη Μέση Ανατολή και στους Παλαιστινίους είναι πολύ βαθύτερος.
Ο Φιντέλ Κάστρο ίδρυσε στην Κούβα μία σχολή για Παλαιστίνιους , την οποία ωστόσο, απέρριψε ο Γιασέρ Αραφάτ λόγω της απόστασης ανάμεσα στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κούβας και του κράτους της Παλαιστίνης. Αυτό δεν σήμαινε ότι ο Αραφάτ περιφρόνησε τον Κάστρο, αλλά ότι ο Παλαιστίνιος ηγέτης αντιλαμβανόταν ότι οι νέοι πρέπει να βρίσκονται κοντά στη γη τους και όχι σε μια τόσο μακρινή χώρα, ακόμα κι αν αυτή ήταν μια πραγματικά φιλική χώρα.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, το κουβανικό έργο έχει ξεπεράσει τον απλό φορμαλισμό και η βοήθεια είναι πραγματική. Η Κούβα έχει κάνει περισσότερα για τους Παλαιστίνιους από τον ΟΗΕ ή πολλές αραβικές χώρες που διαλαλούν τόσο πολύ την αδελφοσύνη τους με την Παλαιστίνη και τον αντι-σιωνισμό τους. Είναι αλήθεια ότι χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν λάβει ακαδημαϊκή και ανθρωπιστική εκπαίδευση στο νησί. Να προχωρήσω περισσότερο, εγώ ο ίδιος έχω δει πώς οι Παλαιστίνιοι γιατροί, διευθυντές και μηχανικοί στο Λίβανο μιλάνε τόσο καλά Ισπανικά λόγω της μακράς διαμονής τους στην Κούβα ως φοιτητές.
Ο ανθρώπινες συνθήκες στην Κούβα είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί Παλαιστίνιοι και Παλαιστίνιες να κάνουν οικογένειες και παιδιά με Κουβανούς και Κουβανές. Αυτό οφείλεται και στην προσπάθεια που έκανε σε όλα τα επίπεδα η κυβέρνηση της Αβάνας για να ενσωματώσει τους νέους που εισήλθαν στα πανεπιστήμια , ενισχύοντας περαιτέρω τις σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών, καθένα από τα οποία παρενοχλείται από μεγάλα και εγκληματικά κράτη, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες η Κούβα και το Ισραήλ η Παλαιστίνη.
Και όχι μόνο αυτό. Στην ιρανική πόλη Qom, το κέντρο των σιιτικών σπουδών στο Ιράν, βρήκα έναν καθηγητή της κουβανικής φιλοσοφίας, ονόματι Abdul Amílcar που ασπάστηκε το Ισλάμ και δίδασκε στο Πανεπιστήμιο Al Mustafá. Ξεχώριζε για την σκληρή μαρξιστική εκπαιδευτική του μέθοδο, που ωστόσο, έβγαλε επαγγελματίες υψηλού επιπέδου σαν αυτόν.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Λίβανο, μπόρεσα να δω τις επιπτώσεις της κουβανικής διπλωματίας στις παλαιστινιακές ομάδες. Στην εκδήλωση του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στη Βηρυτό, συνάντησα τον πρέσβη, ο οποίος τόνισε ότι ένα από τα μεγάλα χαρακτηριστικά της κουβανικής κυβέρνησης είναι ότι μοιράζεται με τους άλλους αυτό που έχει.
H Κούβα δεν στράφηκε μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά και στο Κονγκό, την Αλγερία τη Δυτική Σαχάρα, χώρες στις οποίες παρείχε στρατιωτική, αλλά και εκπαιδευτική, οικονομική και υγειονομική υποστήριξη. Όπως οι κουβανοί γιατροί που αναπτύχθηκαν στη Νικαράγουα κατά τη δεκαετία του 1980 για να βοηθήσουν τους πληθυσμούς της Κεντρικής Αμερικής που υπέστησαν τα χτυπήματα της κυβέρνησης του Ρήγκαν στην περιοχή (η οποία δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να επιστρέψει στη σταθερότητα και την ομαλότητα).
