Η ιστορία μιας πορείας στο προσκήνιο
Από την Yaimi Ravelo / Ειδική κάλυψη από τη Βενεζουέλα για το Resumen Latinoamericano.
Το κάλεσμα ξεκίνησε την περασμένη Τετάρτη. Μια γενική πορεία στο Καράκας για να σταματήσει με τη δύναμη του λαού το κύμα βίας που προσπαθούσε να εξαπολύσει ο φασισμός στη Βενεζουέλα. Αυτό το Σάββατο ήταν ο τελικός σταθμός. Το έζησα από πρώτο χέρι.
Έφτασα στη λεωφόρο Libertador, μια θάλασσα από χαμογελαστά πρόσωπα επιτέθηκε στο φακό της φωτογραφικής μου μηχανής, εισβάλλοντας στο χώρο μου για να χορέψω, να τους συνοδεύσω στη χαρά του θριάμβου. Με έκαναν μέρος όλου αυτού.
Οι πορείες στη Βενεζουέλα έχουν έναν ιδιαίτερο ρυθμό. Η κουβανiκή μου προφορά με προδίδει, περιτριγυρισμένος από καλούς φίλους ανακάλυψα άλλους τρόπους περπατήματος- το ένα χέρι στον ώμο, το άλλο στη μέση σου, και έτσι η σειρά των πιο πιστών συντρόφων σου πολλαπλασιάζεται, δεν θα σε αφήσουν ποτέ πίσω.
Ο οδηγός της κόκκινης γραμμής μου, με τα μάτια του Τσάβες στο μέτωπο, σήκωσε μια corneta Στο ρυθμό της πιο γνήσιας βενεζουελάνικης σάλσα βρισκόμουν ήδη στην οδό Andrés Bello, ο προορισμός ήταν το Miraflores. Ο εκλεγμένος πρόεδρος έπρεπε να υποστηριχθεί.
Ο λαός της Βενεζουέλας είχε αποφασίσει δημοκρατικά το πεπρωμένο του, γι' αυτό ήθελε να διαδηλώσει, για να τον δει ο κόσμος, για να ακουστεί στα μέσα ενημέρωσης, για να μην είναι αόρατος μπροστά στις κυβερνοεπιθέσεις.
Η πορεία μεγαλώνει σε έκταση και όγκο καθώς διασχίζει τις κεντρικές λεωφόρους του Καράκας, φτάνοντας στο Miraflores ακούμε ήδη τον Μαδούρο να μιλάει. Οι γωνίες φυλάσσονται από γιγαντοοθόνες και μεγάφωνα.
Ακριβώς στην Urdaneta καταλάβαμε ότι δεν θα τα καταφέρναμε. Ο Μαδούρο βρισκόταν τέσσερα τετράγωνα μακριά μας και εμείς ήμασταν πολύ κοντά του.
Υπήρχαν εκατομμύρια από εμάς τέσσερα τετράγωνα μακριά από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας. Με κάλεσαν να γιορτάσω, να αποτυπώσω με το φακό μου τις ιστορίες στα πρόσωπα, το δώρο μιας πορείας στο προσκήνιο.
Η ελπίδα είναι στους δρόμους και δεν μπορούν να την κρύψουν.
