Με δήλωσή της σχετικά με την πρόσφατη επίθεση των ΗΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν - η Σαλαζάρ όχι μόνο επικρότησε την επίθεση αλλά, με ενθουσιασμό αντάξιο σεναρίου προεκλογικής προπαγανδιστικής εκδήλωσης, απηύθυνε πρόσκληση να βομβαρδιστούν η Κούβα, η Βενεζουέλα και η Νικαράγουα. Διότι, φυσικά, ποιος καλύτερος τρόπος για να φέρεις τη δημοκρατία από το να τη φέρεις με πυραύλους και βόμβες;
Αυτή η θέρμη για την «ειρήνη μέσω της δύναμης» δεν είναι απλώς ένα εύηχο σύνθημα- είναι η απροκάλυπτη ομολογία μιας ιδεολογίας που οδήγησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να εισβάλουν στον μισό κόσμο, από τις σκοτεινές γωνιές της Μέσης Ανατολής μέχρι τις «αυλές» της Λατινικής Αμερικής. Ο «βορειοαμερικανικός τρόπος» που η Σαλαζάρ εξυμνεί τόσο πολύ έχει αφήσει πίσω του εκατομμύρια νεκρούς, κατεστραμμένες χώρες και δημοκρατίες που, περιέργως, ποτέ δεν άνθισαν αρκετά κάτω από τον καπνό των ερειπίων. Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν: όλοι μάρτυρες αυτής της ιεράς ελευθερίας που, στο όνομα της δημοκρατίας, καταλήγει να μυρίζει μπαρούτι, αίμα και απελπισία.
Και δεν είναι μόνη της σε αυτή τη σταυροφορία. Ο συνάδελφός της, υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, συμμετέχει στη χορωδία με την ίδια πεποίθηση, διαβεβαιώνοντας ότι ο κόσμος είναι «ασφαλέστερος και πιο σταθερός» μετά την επίθεση στο Ιράν. Ασφαλέστερος; Οι συνέπειες αυτού του βομβαρδισμού είναι εντελώς απρόβλεπτες. Με το Ιράν να υπόσχεται αντίποινα και τα Στενά του Ορμούζ στο στόχαστρό του, ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας πυρκαγιάς δεν είναι ακριβώς ένα τραβηγμένο σενάριο. Αλλά για τον Ρούμπιο και τη Σαλαζάρ, η ασφάλεια φαίνεται να μετριέται σε τόνους εκρηκτικών που πέφτουν, όχι στην πραγματική σταθερότητα ενός κόσμου στα πρόθυρα του χάους. Αυτό το δίδυμο του παρεμβατισμού δεν διστάζει να ζωγραφίσει μια εικόνα όπου η μόνη απάντηση στα παγκόσμια προβλήματα είναι η σιδερένια γροθιά του θείου Σαμ.
Η ειλικρίνεια της Σαλαζάρ δεν αποκαλύπτει μόνο το όραμά της για την εξωτερική πολιτική ως ένα βιντεοπαιχνίδι δράσης, αλλά αποκαλύπτει επίσης τον καπιταλιστικό φασισμό που διέπει αυτές τις θέσεις. Η δημοκρατία, σύμφωνα με τη ρητορική της, δεν είναι μια διαδικασία διαλόγου ή συλλογικής οικοδόμησης, αλλά ένα προϊόν που πρέπει να εξαχθεί στο ψαχνό, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο κόστος. Και ποιος πληρώνει το τίμημα; Τα εκατομμύρια των πολιτών που, στο όνομα αυτής της εμμονικής ελευθερίας, καταλήγουν κάτω από τα ερείπια των «δημοκρατικών βομβών».
Έτσι λοιπόν, από αυτήν τη «σκοτεινή γωνιά του κόσμου», δεν μας μένει παρά να σας ευχαριστήσουμε για την ειλικρίνειά σας, που μας υπενθυμίζει πως για κάποιους η «δημοκρατία» δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα πρόσχημα για καταστροφή.
Ευχαριστούμε, Μαρία Ελβίρα, για τις βόμβες που μας αναλογούν!!
