Οι μισθοφόροι προσπαθούν, να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους, με αντάλλαγμα ένα βλέμμα επιδοκιμασίας από τα αφεντικά τους.
Σε μία ακρόαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι αντεπαναστάτες Ρόσα Μαρία Παγιά και Χοσέ Ντανιέλ Φερέρ ζήτησαν την ενίσχυση της πολιτικής οικονομικής πολιορκίας κατά της ίδιας τους της χώρας.
Είναι γνωστοί και οι δύο στο νησί για τις ακραίες και καιροσκοπικές τους θέσεις. Ανήκουν στη λεγόμενη «αντιπολίτευση», η οποία χαρακτηρίζεται από το να ζητά περισσότερα καταναγκαστικά μέτρα, αυστηροποίηση του αποκλεισμού, ακόμη και στρατιωτική επίθεση για την ανατροπή της κυβέρνησης.
Ευθυγραμισμένοι με τα αφεντικά τους, προσπαθούν τώρα να αυξήσουν την πίεση, προσθέτοντας την Ευρώπη στις προσπάθειές τους να πνίξουν το λαό των Μεγάλων Αντιλλών.
Η Ρόσα Μαρία Παγιιά, της οποίας η οργάνωση Cuba Decide χρηματοδοτείται από την βορειοαμερικανική κυβέρνηση, υποστήριξε ότι η κουβανική κυβέρνηση «έχει βυθίσει τους Κουβανούς στην πείνα και τη δυστυχία», ενώ ο Φερέρ καταφεύγει στο παλιό και φθαρμένο μέσο της «κρίσιμης κατάστασης των πολιτικών κρατουμένων».
Τίποτα το καινούργιο. Ευθυγραμμισμένοι με την Ουάσινγκτον, επιδιώκουν το ίδιο όπως πάντα, να αποδυναμώσουν την Επανάσταση και να εξασφαλίσουν να γεμίσουν τις πεινασμένες τσέπες τους, που κινδυνεύουν από τους περιορισμούς χρηματοδότησης που έχει διατάξει ο Λευκός Οίκος.
Για περισσότερα από 65 χρόνια, οι διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ διατήρησαν και τελειοποίησαν τον αποκλεισμό της Κούβας, μαζί με την τρομοκρατία, την άμεση επίθεση -θυμηθείτε τον Κόλπο των Χοίρων- τον γνωστικό και επικοινωνιακό πόλεμο, καθώς και τη δημιουργία και διατήρηση της εσωτερικής αντεπανάστασης.
Επιπλέον, η εκστρατεία κατά της ιατρικής συνεργασίας με την Κούβα και η συμπερίληψη του νησιού στον κατάλογο της Ουάσινγκτον με τις χώρες που υποστηρίζουν την τρομοκρατία έχουν ενταθεί.
Αυτή η πολιτική προκαλεί πόνο και θάνατο. Κάθε φορά που λείπει ένα φάρμακο που θα μπορούσε να σώσει τη ζωή ενός παιδιού, όταν ο πόνος ενός ανίατα άρρωστου δεν μπορεί να ανακουφιστεί, όταν λείπει το ηλεκτρικό ρεύμα και τα μέσα μεταφοράς είναι ελάχιστα, ποιον πρέπει να κατηγορήσουμε;
Ας θυμηθούμε ότι η ίδια η Ρόσα Μαρία Παγιά χαρακτήρισε τότε απαράδεκτα τα δίκαια αλλά καθυστερημένα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Μπίντεν , συμπεριλαμβανομένης της αφαίρεσης της Κούβας από τον κατάλογο των χορηγών της τρομοκρατίας.
Τίποτα που να συμβάλλει στην ανακούφιση ή τη βελτίωση της ζωής των Κουβανών δεν ισχύει για την Παγιά, η οποία προτάθηκε πρόσφατα από την Ουάσινγκτον ως υποψήφια για τη Διαμερικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αρκετή αντιφατικό, δεδομένου του ιστορικού της.
Είναι απίστευτο πόσο διεστραμμένη είναι η ψυχή αυτών που, για χρήματα, είναι ικανοί να προκαλέσουν τόσο πόνο στους ίδιους τους ανθρώπους τους, στους γείτονές τους, σε όσους μοιράστηκαν μαζί τους σχολικές αίθουσες, παιδικές χαρές και οικογενειακούς χώρους. Τέτοιες συμπεριφορές είναι απαράδεκτες για μια χώρα που έχει κάνει την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό και τη δικαιοσύνη τη ραχοκοκαλιά της ύπαρξής της ως λαός.
Οι μισθοφόροι, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τους αποκαλέσουμε, προσπαθούν, να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους. Τώρα απαιτούν από την Ευρώπη να αναστείλει τη Συμφωνία Πολιτικού Διαλόγου και Συνεργασίας με την Κούβα, προστιθέμενοι στην τιμωρία με αντάλλαγμα ένα βλέμμα έγκρισης από τα αφεντικά τους.
