Πηγή: Resumen Latinoamericano / Carlos Aznárez
Αξιζει να θυμηθούμε τα λόγια του ίδιου του θείου Χο, στην αυγή ακόμα της βορειοαμερικανικής επιθετικότητας: «Δεν έχει σημασία πόσες δυσκολίες και κακουχίες θα μας φέρει το μέλλον, ο λαός μας είναι σίγουρος ότι θα κατακτήσει την τελική νίκη. Οι βορειοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές πρέπει να φύγουν. Η χώρα μας θα επανενωθεί. Οι συμπατριώτες μας Βορρά και Νότου θα συναντηθούν κάτω από την ίδια στέγη . Η χώρα μας θα έχει την αξιοσημείωτη τιμή να είναι ένα μικρό έθνος που μεσω ένός ηρωικού αγώνα, νίκησε δύο μεγάλους ιμπεριαλισμούς - τον γαλλικό και τον βορειοαμερικάνικο - και έτσι θα συνεισφέρει επάξια στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα».
Το Βιετνάμ ήταν πάντα ένα σκληρό καρύδι για τους ιμπεριαλιστές που προσπάθησαν να διεισδύσουν στο έδαφός του. Πριν από τους Αμερικανούς ήταν οι Γάλλοι, οι οποίοι στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα ανέλαβαν να κατακτήσουν τη χώρα και συνάντησαν μια ηρωική αντίσταση που «χίλιες φορές μας έκανε να επαναλάβουμε στις προσπάθειές μας», όπως εξηγούσε ένας από τους στρατιωτικούς αρχηγούς του Παρισιού.
Ωστόσο, η δύναμη πυρός και ο μαζικός χαρακτήρας της στρατιωτικής επέμβασης διευκόλυναν τη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε αποικία. Αλλά από την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας των Γάλλων ιμπεριαλιστών, το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Βιετναμέζικου λαού αναπτύσσεται συνεχώς.
Το 1939 ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Γαλλία καταλήφθηκε γρήγορα από τους Ναζί και το Βιετνάμ έγινε αποικία των Ιαπώνων. Αυτή ήταν η στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βιετνάμ ανέλυσε αμέσως και με ακρίβεια τη νέα κατάσταση, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ένας νέος κύκλος πολέμων και επαναστάσεων είχε ξεκινήσει. Λίγο αργότερα, σχηματίστηκε το Βιετμίν (Μέτωπο Ανεξαρτησίας του Βιετνάμ), το οποίο ξεκίνησε τον ανταρτοπόλεμο, ο οποίος θα αναπτυχθεί περισσότερο μετά το 1945 (όταν ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός και οι συμμαχικές δυνάμεις θα νικούσαν τον ιαπωνικό στρατό) και θα κορυφωθεί σε μια γενική εξέγερση και την εγκαθίδρυση λαϊκής εξουσίας στο Ανόι και σε ολόκληρη τη χώρα. Ο Χο Τσι Μινχ, ο μεγαλύτερος ηγέτης όλων των νικών του Βιετνάμ, τέθηκε επικεφαλής στην κυβέρνηση, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία και δημιουργήθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ, η πρώτη λαϊκή δημοκρατία στη Νοτιοανατολική Ασία. Ωστόσο, στις 23 Σεπτεμβρίου 1945, το Γαλλικό Εκστρατευτικό Σώμα άνοιξε πυρ στη Σαϊγκόν, προκαλώντας από εκείνη την ημέρα, και για εννέα χρόνια, την ανάπτυξη ενός εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου που τελείωσε με τη νίκη του Βιετνάμ στο Ντιέν Μπιέν Φου.
Το τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο αυτής της κλιμάκωσης των αυτοκρατορικών επιθέσεων διαφόρων ειδών που υπέστη το Βιετνάμ ξεκίνησε το 1959 και διήρκεσε μέχρι το 1975, οδηγούμενη αυτή τη φορά από τον ισχυρό στρατιωτικό μηχανισμό των ΗΠΑ, που επιχείρησαν να αποτρέψουν την επανένωση του Βιετνάμ σε ένα ενιαίο έθνος. Εκατοντάδες χιλιάδες πεζοναύτες ετοιμάστηκαν να υπερασπιστούν την κυβέρνηση-μαριονέτα του Νοτίου Βιετνάμ, και όπως οι Γάλλοι και οι Ιάπωνες, προσέκρουσαν στο τείχος αντίστασης ενός ολόκληρου λαού που ήταν ενταγμένος στο Απελευθερωτικό Μέτωπο του Βιετνάμ. Από εκείνη τη στιγμή και κατά τη διάρκεια δεκαπέντε μακρών ετών άνισης σύγκρουσης, κατά την οποία οι εισβολείς χρησιμοποίησαν τα πιο εξελιγμένα όπλα μαζικής καταστροφής εναντίον του βιετναμέζικου άμαχου πληθυσμού, γράφτηκε μια από τις πιο συγκλονιστικές και συναισθηματικές σελίδες της παγκόσμιας επαναστατικής ιστορίας.
Υπάρχουν αξέχαστες εικόνες από την οριστική ήττα από τον ένοπλο Βιετναμέζικο λαό, αυτής της άθλιας αυτοκρατορίας που προκάλεσε τόσο πολύ κακό σε μια περιοχή που ήταν τόσο μακριά από τη δική της. Η εμφάνιση στις 30 Απριλίου 1975 ενός βορειοβιετναμέζικου τανκ στο προεδρικό μέγαρο στη Σαϊγκόν, ή η εικόνα των Αμερικανών στρατιωτών να βγάζουν τις στολές τους και να φορούν άλλα ρούχα , ή αυτοί οι ίδιοι στρατιώτες να ρίχνουν τα ισχυρά τους ελικόπτερα στη θάλασσα για να μην πέσουν στα χέρια των νικητών ή η ιστορική φωτογραφία αξιωματούχων και αξιωματικών του στρατού εισβολής να σκαρφαλώνουν απεγνωσμένα στο τελευταίο σκάφος που θα μπορούσε να τους βγάλει από εκείνη την «κόλαση» που τόσο πολύ είχαν συνεργαστεί για τη δημιουργία της. Όλα αυτά συμβολίζουν την πτώση του αμερικανικού στρατού στον πόλεμο του Βιετνάμ και χρησίμευσαν για να δείξουν στον κόσμο ότι όταν ένας λαός έχει συνείδηση αυτού που αντιπροσωπεύει και μια επαναστατική ηγεσία, όπως αυτή του Χο Τσι Μινχ, μπορεί να οργανωθεί, να αντισταθεί και να κερδίσει.
Αποτελέσματα μετάφρασης
Το αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν καταστροφικό: περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια νεκροί, μεταξύ των οποίων 58.000 περίπου ήταν Βορειοαμερικανοί στρατιώτες και οι υπόλοιποι κάτοικοι του Βιετνάμ,και πολιτοφύλακες. Εδω πρέπει να προστεθεί η εκτεταμένη καταστροφή μιας περιοχής, των σπιτιών και των υποδομών της , που βομβαρδίστηκε χιλιάδες φορές με περίπου 8 εκατομμύρια τόνους πολύ ισχυρών εκρηκτικών και επίσης με ναπάλμ και «πορτοκαλί παράγοντα» που κατέστρεψαν χωριά και ανθρώπους. Σε όλον αυτόν τον πόλεμο της Βόρειας Αμερικής, πρέπει επίσης να προσθέσουμε αυτά που είναι κοινά στα στρατεύματά επέμβασης σε διάφορες χώρες: εκτεταμένη κακομεταχείριση, βασανιστήρια και κάθε είδους σκληρότητα εναντίον κρατουμένων κατοίκων, τόσο πολύ που η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ έπρεπε αργότερα να αναγνωρίσει ότι 278 στρατιώτες καταδικάστηκαν από στρατοδικεία για τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν.
Αυτήν την 30η Απριλίου, είναι σημαντικό να τιμήσουμε την 47η επέτειο από το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ και την επανένωση του Νότου με τον Βορρά, εκπληρώνοντας έτσι τη φιλοδοξία του Χο Τσι Μινχ να κάνει τη χώρα μία. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μία αργή αλλά αποτελεσματική ανασυγκρότηση. Αξιζει να θυμηθούμε τα λόγια του ίδιου του θείου Χο, στην αυγή ακόμα της βορειοαμερικανικής επιθετικότητας: «Δεν έχει σημασία πόσες δυσκολίες και κακουχίες θα μας φέρει το μέλλον, ο λαός μας είναι σίγουρος ότι θα κατακτήσει την τελική νίκη. Οι βορειοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές πρέπει να φύγουν. Η χώρα μας θα επανενωθεί. Οι συμπατριώτες μας Βορρά και Νότου θα συναντηθούν κάτω από την ίδια στέγη . Η χώρα μας θα έχει την αξιοσημείωτη τιμή να είναι ένα μικρό έθνος που μεσω ένός ηρωικού αγώνα, νίκησε δύο μεγάλους ιμπεριαλισμούς - τον γαλλικό και τον βορειοαμερικάνικο - και έτσι θα συνεισφέρει επάξια στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα».
Από εκείνες τις νικηφόρες μέρες τον Απρίλιο του 1975, ο Βιετναμέζος λαός αγωνίζεται να οικοδομήσει ένα σοσιαλιστικό έθνος, επαναβεβαιώνοντας την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ, καθώς και την ενότητα ως καθοριστικούς παράγοντες για την επίτευξη τέτοιων επιτυχιών. Αυτά τα σημάδια ταυτότητας συνεχίζουν να διατηρούνται μέχρι σήμερα στο έργο της οικοδόμησης και της ανάπτυξης της χώρας.
Με τη διαδικασία ανανέωσης (Doi Moi), που προωθείται και καθοδηγείται από το Κόμμα από το 1986, το Βιετνάμ έχει επιτύχει αληθινά οικονομικά επιτεύγματα. Τα τελευταία 30 χρόνια, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας αυξήθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό άνω του 5%. Εισήγαγαν τη δυναμική της αγοράς στην οικονομία τους, χωρίς όμως να χάσουν την αίσθηση της δικαιοσύνης στη διανομή του πλούτου.
Τα ποσοστά της φτώχειας μειώθηκαν, από 58% το 1993 σε 7,5% το 2015, σε εκείνη τη φάση 30 εκατομμύρια Βιετναμέζοι έφυγαν από την οικονομική δυσπραγία. Ένα αποτέλεσμα που είχε πρωταγωνιστή τον λαό και αρχιτέκτονα το Κόμμα του.
Αξιζει επίσης να σημειωθεί ότι στις δύσκολες στιγμές που βιώνει ο κόσμος σήμερα, ως αποτέλεσμα των καταστροφών που προκάλεσε η πανδημία του Covid 19, το Βιετνάμ έδειξε για άλλη μια φορά ότι μπόρεσε να αντιμετωπίσει και αυτόν τον νέο «πόλεμο» με φερεγγυότητα και , αναμφίβολα , να τον κερδίζει όπως και τους προηγούμενους.
Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ο σημαντικός ρόλος που έπαιξε το τοπικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ως κατευθυντήρια γραμμή για κάθε έργο, από την κυβέρνηση, ώστε να μπορέσει να ανυψώσει τη χώρα και έτσι να μπορέσει να την εγκαταστήσει σε μία από τις πρώτες θέσεις επιπέδου ανάπτυξης στη Νοτιοανατολική Ασία.
Από την άλλη, τα κατορθώματα του βιετναμέζικου λαού δεν θα ήταν δυνατά χωρίς την πολιτική πρωτοπορία που ίδρυσε και εκπαίδευσε ο Χο Τσι Μινχ, την οποία ο Κουβανός επαναστάτης ηγέτης Φιντέλ Κάστρο περιέγραψε ως «ένα σοφό κόμμα που ήξερε πώς να συγκεντρώσει όλα τα προοδευτικά στρώματα του πληθυσμού σε ένα ευρύ μέτωπο που θα τον οδηγήσουν στη νίκη».
Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο αξίζει στους νεαρούς Βιετναμέζους που όλα αυτά τα χρόνια είχαν την ευκαιρία να αναπτυχθούν, να σπουδάσουν και να εκπαιδευτούν σε συνθήκες ελευθερίας, απολαμβάνοντας υψηλού επιπέδου εκπαίδευση. Σε αυτές τις νέες γενιές που δεν υπέφεραν από τον πόλεμο, αλλά είναι παιδιά και εγγόνια εκείνων που έδωσαν τα πάντα για να επιπευχθεί η χειραφέτηση ως λαός, βαραίνει η ευθύνη να ενισχύσουν ό,τι έκαναν οι μεγαλύτεροι τους και να προβάλουν τη χώρα σε ένα όλο και καλύτερο μέλλον. Γι' αυτό, σε αυτές τις ημέρες μνήμης, αξίζει να αποτιμηθούν οι ιστορικές αξίες της νίκης την άνοιξη του 1975 και να διπλασιαστεί η μελέτη της διδασκαλίας που άφησε ως κληρονομιά ο Πρόεδρος Χο Τσι Μινχ.
Γι' αυτόν, για τον δημοφιλή θείο Χο, όπως τον γνώριζαν οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά του Βιετνάμ, αυτές οι τελευταίες γραμμές δεν είναι μια συνθετική βιογραφία, αλλά μάλλον ένα δείγμα της αναμφισβήτητης διάστασης της φιγούρας του ως επαναστάτη. Ο Χο Τσι Μινχ ήταν σε όλη του τη ζωή μαχητής των ιδεών του κομμουνισμού και γεννημένος οργανωτής. Γεννημένος στη γαλλική Ινδοκίνα, τα πρώτα του όπλα στη κομματική στράτευση εμφανίστηκαν όταν μετανάστευσε στο Παρίσι με την οικογένειά του. Εκεί συμμετείχε στην ίδρυση του Γαλλικού ΚΚ το 1920, μετά πήγε στην Κίνα όπου συγκέντρωσε μια ομάδα εξόριστων για να προωθήσει μια αντιαποικιακή επανάσταση στην Ινδοκίνα και αργότερα, το 1930, ίδρυσε το ΚΚ Ινδοκίνας. Εκεί θα άρχιζε να βαδίζει ένα μονοπάτι δέσμευσης και θυσίας που θα διαρκούσε μέχρι το θάνατό του.
Ο Χο Τσι Μινχ είχε πάντα την ειρήνη και τη φιλία μεταξύ των προοδευτικών εθνών ως αδιαμφισβήτητο στόχο της πορείας του. Για να το πετύχει, επένδυσε όλη του την στρατευμένη εμπειρία, κάνοντας τον πατριωτισμό και την επαναστατική ηθική δύο θεμελιώδη στοιχεία. Ως εκ τούτου, το όνομά του και το παράδειγμά του έχουν εγγραφεί στην ιστορία των λαών του κόσμου και σήμερα συνεχίζουν να αποτελούν κίνητρο αυτοεκτίμησης καθε κατοίκου του ευημερούντος βιετναμέζικου έθνους.
