Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένα νέο φαινόμενο- οι ρίζες της συνδέονται άρρηκτα με την αποικιοκρατία, πιο συγκεκριμένα με την εποχή της πρώην ισπανικής αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή, η παγκοσμιοποίηση συνοψίστηκε στη φράση «Η αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν δύει ποτέ», η οποία διαδόθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φιλίππου Β'.
Με την άφιξη του μεταμοντερνισμού, μια παγκοσμιοποιητική λογική του δυτικού κόσμου, όχι πια ευρωπαϊκή με επικεφαλής την ισπανική αυτοκρατορία, αλλά με το μεγάλο κεφάλαιο προσωποποιημένο, τρόπον τινά, από τον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, προσπάθησε να τοποθετηθεί ως η σωτηρία και η σταθερότητα του πολιτισμού στη βάση μιας φαινομενικής ουδετερότητας, η οποία όμως από μόνη της σηκώνει τα λάβαρα της ανισότητας της αποικιοκρατίας, όχι πια από τη φεουδαρχική αντίφαση αφέντη/δούλου, αλλά από την καπιταλιστική λογική αστικής τάξης/προλεταριάτου.
Αν η αποικιοκρατία πέτυχε κάτι, αυτό ήταν η οικονομική αναδιαμόρφωση του κόσμου στην υπηρεσία των μεγάλων δυνάμεων κάποτε, και η οποία σήμερα αντανακλάται στις μεγάλες εταιρείες και τους ομίλους που έχουν τοποθετηθεί πάνω από τα εθνικά κράτη- υλοποιώντας από το τέλος του 19ου αιώνα και καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα την υπερδομή στην υπηρεσία των ιδανικών και των συμφερόντων του κεφαλαίου, η οποία βασίζεται στην παραγωγή υλικών αγαθών για την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Το μέλλον του μετασχηματισμού της ανθρωπότητας εξαρτάται από τις αντιφάσεις που ενυπάρχουν στις κοινωνικές σχέσεις των πολιτικών υποκειμένων που συνυπάρχουν στην κοινωνία- οι αντιφάσεις αυτές ήταν πάντα λανθάνουσες σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, όπως ανέφερε ο Καρλ Μαρξ: «ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας είναι η ταξική πάλη», για να επιτευχθεί ο μετασχηματισμός της κοινωνίας στο σύνολό της.
Επί του παρόντος, η φυσική κρίση του κεφαλαίου, προϊόν των αντιφάσεών του γύρω από τα μέσα παραγωγής του, τις οποίες αδυνατεί να αφομοιώσει, προϊόν της αντίληψής του για τον κόσμο, της πεπερασμένης φύσης των φυσικών πόρων του πλανήτη, έχει προκαλέσει μια κατάρρευση της παγκόσμιας ισχύος του, προκαλώντας μικρές εσωτερικές κρίσεις για να αποσπάσει την προσοχή από την αναπόφευκτη φθορά του. Ως αποτέλεσμα αυτών των αντιφάσεων, ο μονοπολικός κόσμος που αντανακλάται στην παγκοσμιοποίηση αποδυναμώνεται και η ανάδυση ενός πολυπολικού και πολυκεντρικού οράματος αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς λόγω της σχεδόν φυσικής υποχώρησης του δυτικού κόσμου.
Όλα αυτά έχουν επιπτώσεις στη διεθνή γεωπολιτική, ξεκινώντας από τη διάβρωση του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας που επιβάλλει το Μεγάλο Κεφάλαιο και καθορίζοντας στο χάρτη του πλούτου του τα όρια που πρέπει και μπορούν να φτάσουν τα έθνη. Αυτή η μορφή κυριαρχίας χάνει την εγκυρότητά της, καθώς η οικονομική της βάση έχει αποδυναμωθεί, αλλά δεν έχει τελειώσει, αν μη τι άλλο, τα μεγάλα καπιταλιστικά έθνη διαθέτουν μια στρατιωτική δύναμη που συσσωρεύτηκε τις τελευταίες 70 δεκαετίες, η οποία, με τη δική της εσωτερική δυναμική, κινεί την οικονομία των εθνών τους, βασιζόμενη στο θάνατο αθώων ανθρώπων ως αποτέλεσμα της πώλησης και της αγοράς όπλων, αυτό είναι γνωστό ως πολεμική οικονομία.
Αν η ιστορία χρησιμεύει σε κάτι, αυτό είναι το να μαθαίνουμε από αυτήν, και γι' αυτό βλέπουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα με το καπιταλιστικό σύστημα και όλες του τις εκφράσεις, που είναι η σύγχρονη εκδοχή της πτώσης της μεγάλης ισπανικής αυτοκρατορίας, η οποία δεν μπόρεσε να διατηρήσει τη σταθερότητα του ηγεμονικού της συστήματος στις πέντε ηπείρους όπου είχε παρουσία, γεγονός που πυροδότησε έναν αγώνα για τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων λαών όλων των αποικιών της.
Είναι καιρός να κοιτάξουμε πέρα από τον ήλιο που επιβάλλει η αυτοκρατορία του κεφαλαίου.
