Στα μέσα του 1960, λίγο
μετά τον θρίαμβο της Επανάστασης,
συμβαίνει ένα γεγονός αναμφισβήτητης
ιστορικής σημασίας για την διδασκαλία
της Ιατρικής: η μαζική παραίτηση 141
καθηγητών της Ιατρικής Σχολής του
Πανεπιστημίου της Αβάνας, της μοναδικής
που υπήρχε στην χώρα. Αυτό δημιούργησε
εμπόδια στο να επιτευχθεί ο επαναστατικός
στόχος της μαζικοποίησης της ιατρικής
εκπαίδευσης, με υψηλό αίσθημα κοινωνικής
δέσμευσης.
Αυτή η πράξη πραγματοποιείται
κάτω από το κάλεσμα της εσωτερικής
αντεπανάστασης, που ενθαρρυνόταν από
τις Ηνωμένες Πολιτείες, και που είχε
την πρόθεση, επίσης, να καταφέρει ένα
θανάσιμο χτύπημα στην iατρική εκπαίδευση,
ύστερα και από τα πρώτα κοινωνικά μέτρα
που πήρε η Επαναστατική Κυβέρνηση.