 |
| Οι Μαδριλένοι τιμούν τον Τσάβες στην Πλάγια ντελ Σολ: "Ο καλύτερος φόρος τιμής να συνεχίζεις τη μάχη - Ζήτω ο Τσάβες" |
Πηγή: eldiario.es
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Pascual Serrano για την εικόνα του Ούγκο Τσάβες στην Ισπανία – και κατ’ επέκταση στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης – αλλά και τις οικονομικές «επιδόσεις» Βενεζουέλας και Ισπανίας συγκριτικά κατά την τελευταία 15ετία. Ως προς το πρώτο, σε αντίθεση με την Ισπανία, ο Ούγκο Τσάβες είναι αρκετά δημοφιλής στη χώρα μας, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των κ.κ. Πρετεντέρη, Παπαχελά, Μίχα κ.α. να τον παρουσιάσουν ως δικτάτορα, διεφθαρμένο ή γραφικό. Ως προς το δεύτερο, στη θέση της Ισπανίας θα μπορούσε κάλλιστα να φιγουράρει η Ελλάδα αλλά και η Πορτογαλία ή η Ιταλία ως μέτρο σύγκρισης, παρά τις ευνόητες διαφορές φυσικά.
Τα δεκατρία χρόνια προεδρίας του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και η ανάπτυξη της Μπολιβαριανής Επανάστασης θα περάσουν στην ιστορία ως το μεγαλύτερο παγκόσμιο πολιτικό φαινόμενο με το οποίο έχουν τόσο πολύ ασχοληθεί τα μέσα ενημέρωσης με σκοπό, παραδόξως, να παραμορφώσουν την πραγματικότητα.
Ενώ στην Ισπανία ψηφίζαμε κυβερνήσεις που έχουν φέρει το 21,1% του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχειας και έχουν εκτοξεύσει τη βρεφική θνησιμότητα κατά 45%, ο Ούγκο Τσάβες που έχει στιγματιστεί από τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης μείωνε τη φτώχεια στη Βενεζουέλα κατά 44%, σύμφωνα με στοιχεία του CEPAL, γεγονός που συνεπάγεται ότι 5 εκατομμύρια Βενεζουελανοί έπαψαν να είναι φτωχοί.
Η Βενεζουέλα κατέλαβε, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, την πρώτη θέση στην περιοχή της ως προς τη στήριξη της δημοκρατίας, με 77% λαϊκής στήριξης που αποδεικνύεται από μια εκλογική συμμετοχή περισσότερο από 80%, εκ του οποίου το 55% ψήφισε για τον Τσάβες στις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Το 1998 [την πρώτη φορά που εξελέγη ο Τσάβες] η συμμετοχή ήταν μόνο 54%. Στην Ισπανία, αντιθέτως, ένα 86% διαβεβαιώνει ότι η πολιτική κατάσταση είναι κακή ή πολύ κακή, και το 93% των Ισπανών είναι υπέρ συνταγματικής αλλαγής. Στις τελευταίες γενικές εκλογές η αποχή, μαζί με τα λευκά και άκυρα, έφτασαν το 30%, και ο Μαριάνο Ραχόι έγινε πρόεδρος της κυβέρνησης με την υποστήριξη του 22% μόνο των Ισπανών στο κόμμα του.
Ενώ ο Ούγκο Τσάβες αύξησε τις κοινωνικές δαπάνες στο 60% επί του συνολικού εθνικού εισοδήματος, στην Ισπανία, το 2010, αυτές ήταν στο 25,7% του ΑΕΠ. Όταν η Ισπανία μετατράπηκε στη χώρα με τη μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα στην Ευρωζώνη, η Βενεζουέλα, μεταξύ 1998 και 2008, είδε μια μείωση της τάξης του 17,9% αυτής της κοινωνικής ανισότητας, σύμφωνα με το CEPAL.
Ενώ 14 εκατομμύρια Βενεζουελανοί έχουν πρόσβαση σε επιδοτούμενα τρόφιμα από το κράτος και το 61% του πληθυσμού αγοράζει τρόφιμα από κρατικά καταστήματα [σε πολύ μειωμένες τιμές σε σχέση με την αγορά], στην Ισπανία αυξάνει ο ΦΠΑ στα τρόφιμα από 8% σε 10% και δεκάδες χιλιάδες πολίτες εξαρτόνται από την φιλανθρωπία ιδιωτικών κέντρων εστίασης για να επιβιώσουν.
Μέσα στο 2011 η κυβέρνηση της Βενεζουέλας παρέδωσε 146.020 κατοικίες στους πιο φτωχούς. Στην Ισπανία, σύμφωνα με το Γενικό Συμβούλιο Δικαστικής Εξουσίας, γίνονται καθημερινά 526 εξώσεις.
Χάρη σ’ αυτές τις πολιτικές, ο Ούγκο Τσάβες είναι ο ηγέτης που έχει πετύχει τη μεγαλύτερη στήριξη τόσο στις κάλπες όσο και στους δρόμους της χώρας του για πάνω από μια δεκαετία, αλλά, περιέργως, είναι αυτός που έχει υποστεί στην Ισπανία τις περισσότερες κριτικές από τις εφημερίδες, τις περισσότερες προσβολές, τις περισσότερες κατηγορίες ως δικτάτορας, τα περισσότερα ψέματα και τις περισσότερες μιντιακές συνωμοσίες για να τον ανατρέψουν. Στο τέλος τα μέσα πέτυχαν το στόχο τους: να έχει ο Ούγκο Τσάβες μια άσχημη εικόνα στην Ισπανία. Σύμφωνα με το Βαρόμετρο του Βασιλικού Ινστιτούτου Ελκάνο του Δεκεμβρίου 2010, ο Τσάβες ήταν με διαφορά ο ηγέτης με τη χειρότερη αξιολόγηση από τους Ισπανούς: έλαβε 1,7 στην κλίμακα του 10. Δεν είναι όμως οι Ισπανοί αυτοί που πρέπει να εκλέξουν τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, είναι οι Βενεζουελανοί, και αυτοί δεν ήταν όμηροι των ισπανικών μέσων ενημέρωσης γιατί μπορούσαν να εκτιμήσουν κάθε μέρα τις πολιτικές του. Δεν είναι η τελευταία φορά που η αξιολόγηση ενός πολιτικού ηγέτη διαφέρει κατά πολύ εκτός και εντός της χώρας του. Ενώ οι σοβιετικοί πολίτες καταριόνταν τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τον οποίον θεωρούσαν υπεύθυνο για την κατάρρευσης της συνομοσπονδίας του και το τέλος της κρατικής πρόνοιας, η διεθνής κοινή γνώμη, χάρη στην παγκόσμια επικοινωνιακή καμπάνια, έβλεπε στον τελευταίο σοβιετικό πρόεδρο τον άνθρωπο που έφερνε τη δημοκρατία στη Σοβιετική Ένωση.
Αναμφίβολα η κοινή γνώμη που έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και γνώση του ηγέτη είναι αυτή που ζει κάτω από τις πολιτικές του και όχι αυτή που τις γνωρίζει μέσω των μέσων ενημέρωσης. Γι’ αυτό μπορούμε να ισχυριστούμε ότι τα θύματα του μιντιακού εγκλήματος δεν ήταν ούτε ο Ούγκο Τσάβες ούτε οι Βενεζουελανοί. Ήταν οι Ισπανοί πολίτες, στους οποίους αρνήθηκαν τη δυνατότητα να γνωρίσουν και να καταλάβουν αυτό που συνέβαινε στη Βενεζουέλα.
Στην ιστορία της Βενεζουέλας, όλης της Λατινικής Αμερικής, και στη μνήμη όλων των ανδρών και γυναικών του κόσμου που έχουν ψάξει την αλήθεια στα ερέβη παραπληροφόρησης των μεγάλων μέσων, ο Ούγκο Τσάβες θα παραμείνει ο ηγέτης που βελτίωσε όσο κανείς τις συνθήκες ζωής των λιγότερο προνομιούχων Βενεζουελανών, που προώθησε με τρόπο μη αναστρέψιμο πια την ενότητα της Λατινικής Αμερικής και έδωσε ενθουσιασμό και ελπίδα στην ανθρωπότητα ότι ένας κόσμος πιο δίκαιος, έξω από τον καπιταλισμό, είναι εφικτός. Γι’ αυτό οι Βενεζουελανοί συνέχιζαν να τον ψηφίζουν και η επανάστασή του θα συνεχίσει προς τα εμπρός. Πολλοί Ισπανοί θα μείνουν χωρίς να τα γνωρίζουν όλα αυτά. Αυτό είναι το μιντιακό έγκλημα για το οποίο η ιστορία δε θα τους δικαιώσει.