Μίκα Αγραφιώτου
Κάποτε, στη μακρινή από εμάς Χιλή, υπήρξε ένας κομμουνιστής τροβαδούρος που έγραφε τραγούδια για την εργατική τάξη, για την ειρήνη, για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για τη μεγάλη υπόθεση να αλλάξει αυτή η σκληρή και ανυπόφορη κοινωνία μας, αλλά και για τον έρωτα και την αγάπη, όπως κάθε Λατίνος μουσικός που σέβεται τον εαυτό του.
Ο Βίκτορ Χάρα τραγουδούσε για τον σοσιαλισμό σε όλο του το μεγαλείο, για τον σοσιαλισμό έτσι όπως τον φαντάστηκαν οι ποιητές της εργατιάς.
Ο Βίκτορ Χάρα ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής, ενώ υποστήριξε τον αριστερό πρόεδρο Σαλβαντόρ Αλιέντε από την πρώτη στιγμή που άκουσε τον πύρινο λόγο αυτού του οραματιστή γιατρού να μιλάει για τη χειραφέτηση της εργατιάς και των αυτοχθόνων της Χιλής.
Στάθηκε δίπλα του, ως μέλος της προσωπικής φρουράς του Σαλβαντόρ Αλιέντε από την αρχή μέχρι το οδυνηρό τέλος, τη σφαγή της ελεύθερης Χιλής, την ημέρα του αμερικανοκίνητου στρατιωτικού πραξικοπήματος του Αουγκούστο Πινοτσέτ που ανέτρεψε την κυβέρνηση του δημοκρατικά εκλεγμένου Αλιέντε.
Εκείνη την αποφράδα ημέρα που το σκοτάδι σκέπασε τις καρδιές των αγωνιστών παγκοσμίως, την πρώτη 11η Σεπτεμβρίου, αυτή του 1973, που χαράχτηκε ανεξίτηλα στην ιστορία των ΗΠΑ, την ημέρα που οι βόμβες έπεφταν σαν το χαλάζι στο Παλάτσιο ντε Λα Μονέδα και ο πρόεδρος που τόλμησε να αλλάξει για λίγο τους ρυθμούς του κόσμου, έπεφτε νεκρός φωνάζοντας:
«Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο Λαός! Ζήτω η Εργατική Τάξη!»
Η ιστορία, έπειτα, για τον ταραγμένο τόπο της Χιλής, είναι γνωστή. Η χούντα του Πινοτσέτ σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας προσπάθησε να εγκαθιδρύσει τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό στη χώρα της Λατινικής Αμερικής και να καταστείλει κάθε θύλακα αντίστασης. Ο τόπος γέμισε από νεκρούς ανθρώπους, με χιλιάδες τα πτώματα που πετάχτηκαν από τις αρχές της χούντας στη θάλασσα και στην έρημο της Ατακάμα.
Χιλιάδες οι βασανισμένοι, οι τσακισμένοι σωματικά και ψυχικά, οι φυλακισμένοι. Ακόμα και σήμερα, πενήντα χρόνια μετά το πραξικόπημα, οι οικογένειες ψάχνουν τους συγγενείς τους, ψάχνουν ακόμα και τα παιδιά τους τα οποία άρπαξε η δικτατορία για να τους εκδικηθεί.
Η σύζυγος του Βίκτορ Χάρα, η Τζόαν, δεν σταμάτησε ποτέ να ψάχνει τους βασανιστές και δολοφόνους του συζύγου της. Για πενήντα χρόνια η Τζόαν έψαχνε, δεν άφηνε την πληγή να κλείσει, αναμόχλευε την επίμονη μνήμη που οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις πάσχιζαν με κάθε τρόπο να σφραγίσουν. Κρατούσε τη μνήμη του Χάρα, τη μνήμη της ελεύθερης Χιλής ζωντανή.
Και η Τζόαν Χάρα, μαζί με όλους όσους συνέχισαν να αγωνίζονται για την απόδοση δικαιοσύνης, νίκησε.
La Corte Suprema chilena ha condenado en forma definitiva a siete exmilitares del Ejército como autores del asesinato del cantautor Víctor Jara en la víspera de que se cumplan, el próximo 16 de septiembre, 50 años de su crimenhttps://t.co/tQX201ppUp
— EL PAÍS (@el_pais) August 29, 2023
Δικαιοσύνη. Για αυτή τραγουδούσε ο Βίκτορ Χάρα, και επιτέλους, μετά από μισό αιώνα, τη βρήκε.
Ο λαός θα θυμάται πάντα τους αγωνιστές του. Και ο Χιλιανός λαός δεν ξέχασε ποτέ εκείνον τον αγωνιστή τρυφερό κιθαρίστα με τα λαμπερά μάτια, το πλατύ χαμόγελο και τη μεγάλη καρδιά που μέσα του χωρούσε όλους τους ανθρώπους.
Ο Βίκτορ Χάρα δεν θα σταματήσει ποτέ να μας εμπνέει, όπως και κάθε αγωνιστής που βγήκε από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης και για έδωσε τη ζωή του για τον λαό, για το ψωμί και την ελευθερία. Πράγματα τόσο απλά, και όμως, τόσο σπουδαία.
