Απέναντι στην εικονική Κούβα, η πραγματική Κούβα
Ταυτόχρονα με την έναρξη ισχύος του (Οικογενειακού) Κώδικα, ένας καταστροφικός τυφώνας έπληξε τη δυτική περιοχή της Κούβας, αφήνοντας στο πέρασμά του δεκάδες νεκρούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι οδυνηρό και δύσκολο για κάθε χώρα που υποφέρει από τέτοια απρόοπτα να σταθεί ξανά στα πόδια της, να ανακουφίσει τα δεινά των πληγέντων, να προσπαθήσει να συνέλθει από τις ζημιές και να προχωρήσει.
Για την Κούβα – οικονομικά στραγγαλισμένη και συκοφαντημένη για δεκαετίες – η πρόκληση πολλαπλασιάζεται. Μόνο η αδιαμφισβήτητη απόφαση να διατεθούν οι λιγοστοί πόροι της χώρας για να μην μείνει κανείς εγκαταλελειμμένος και η πεποίθηση ότι μόνο με τη συμμετοχή και τη στήριξη του λαού μπορεί να προχωρήσει μπροστά, μπορεί να εξηγήσει κανείς γιατί καταφέραμε να το ξεπεράσουμε ξανά, χωρίς να πάψουμε να σκεφτόμαστε το πως να προχωρήσουμε πολύ πιο πέρα από αυτό.
Ενώ άνθρωποι και οργανώσεις από όλο τον κόσμο έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους και προσφέρουν συγκεκριμένη υποστήριξη στην Κούβα, ενώ αδελφές κυβερνήσεις έχουν παράσχει βοήθεια και φίλοι, όπως εκείνοι του The People' s Forum, κάλεσαν τον Πρόεδρο Μπάιντεν από τις σελίδες της New York Times να δείξει δείγματα του πιο στοιχειώδους ανθρωπιστικού πνεύματος και να μην εμποδίζει τον στόχο του νησιού να σταθεί όρθιο με τις δικές του προσπάθειες, άλλες φωνές εκμεταλλεύτηκαν την τραγωδία για να εδραιώσουν τη γνώμη ότι τα δεινά μας και οι δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι συνέπεια της ανικανότητας της κουβανικής κυβέρνησης.
Θέλουν να κεφαλαιοποιήσουν τη λογική δυσφορία των πολιτών που στερούνται βασικών υπηρεσιών, με την ελπίδα ότι η φύση θα επιτύχει επιτέλους αυτό που δεν μπόρεσαν τόσες απεγνωσμένες προσπάθειες καταστροφής της Επανάστασης. Τώρα πολιτικοποιούν διαδηλώσεις και αυθόρμητες διεκδικήσεις, κινούνται στα κοινωνικά δίκτυα με υστερική και επιθετική ρητορική μίσους, υποκινούν τη βία στους δρόμους, αντιτίθενται στην παραμικρή χαλάρωση του αποκλεισμού και ακολουθούν κατά γράμμα το σενάριο του «ήπιου πραξικοπήματος».
Σε λίγες μέρες, συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από την κρίση του Οκτώβρη, ίσως η στιγμή του μεγαλύτερου κινδύνου που βίωσε η επαναστατική διαδικασία, εκείνες τις μέρες που -όπως είπε ο Τσε στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του- ο Φιντέλ έλαμψε όσο λίγοι πολιτικοί στην ιστορία. Για άλλη μια φορά, η μοίρα μάς προσφέρει την εναλλακτική να παραδοθούμε στις αντιξοότητες και τις απειλές ή να τους επιβληθούμε με φαντασία και θράσος. Κανένα «αποτυχημένο Κράτος» δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί τη δεύτερη επιλογή, κανένας άξιος λαός δεν θα την στήριζε.
Σήμερα, η τόσο συχνά δυσφημισμένη Κούβα, συνέρχεται σταδιακά από τις καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας. Αντί για την καταστολή που αποδίδεται στην «εικονική χώρα» που έχουν κατασκευάσει, στην «πραγματική» χώρα, οι αρχές επισκέπτονται συνεχώς τις πληγείσες περιοχές και συνομιλούν απευθείας με τους πολίτες. Όπως σε όλες τις δύσκολες φάσεις, η αλληλεγγύη, η βασική αρχή της συνύπαρξής μας, έρχεται στο προσκήνιο. Ας γνωρίζουν οι φίλοι μας ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αναγνωρίζει τον εαυτό του στους ηγέτες του, συμμετέχει στην ανάκαμψη της χώρας και υπερασπίζεται την αρχή που βρίσκεται στην πρώτη κιόλας παράγραφο του νέου Συντάγματος που εγκρίθηκε τον Απρίλιο του 2019: «Η Κούβα είναι ένα σοσιαλιστικό κράτος δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης, δημοκρατικό, ανεξάρτητο και κυρίαρχο».
Αβάνα, 2 Οκτωβρίου 2022