Por José Ernesto Schulman
Μια μακρά εκστρατεία πολιτικής φθοράς, τρομοκρατικών ενεργειών, σαμποτάζ και πολιτικών επιχειρήσεων τελείωνε μια κυβέρνηση που διατηρούσε μια ευρεία βάση υποστήριξης, 50% και πλέον του εκλογικού σώματος και μια άψογη οικονομική απόδοση παγκοσμίως, η οποία είχε λάβει συγχαρητήρια από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Τίποτα από αυτά δεν έφτασε.
Τα συμπεράσματα για το “γιατί” του πραξικοπήματος αποτελούν μέρος της διαδικασίας πάλης για την κατάκτηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας για τον λαό της Βολιβίας και είναι αυτός που μπορεί καλύτερα να το κάνει, αλλά κάτι μπορούμε να σκεφτούμε και εμείς σχετικά με το ζήτημα του χώρο που δίνει στην λαϊκή κυριαρχία και την ελευθερία του τύπου η αυτοκρατορία των ΗΠΑ.
Με σεβασμό στον Έβο, το MAS, τις λαϊκές οργανώσεις και όλα τους τα μέλη. Λίγα πράγματα είναι τόσο επιθετικά όσο η ανάληψη του ρόλου του Δικαστή επαναστάσεων άλλων, πρακτική που εφαρμόζει ένα τμήμα της αριστεράς και της διανόησης. Μακριά από μας αυτή η αντίληψη, δεσμευόμαστε χωρίς όρους στην αλληλεγγύη με αυτούς που διώκονται για πολιτικούς λόγους. Όποιος και αν είναι ο ρόλος ή η ευθύνη τους στη διαδικασία που τερματίστηκε με το πραξικόπημα.
Αναφορικά με αυτό λοιπόν, με την επικράτηση του πραξικοπήματος θα πρέπει να τελειώσουμε με δύο επαναλαμβανόμενες ψευδαισθήσεις στο λατινοαμερικάνικο λαϊκό κίνημα.
Η μία είναι να πιστεύουμε ότι ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ), οι ΗΠΑ και η Δεξιά σέβονται την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τις εκλογικές διαδικασίες και τις λαϊκές πλειοψηφίες.
Mε τίποτα, οι συνθήκες και το πλαίσιο στην περιοχή είναι που τους ανάγκασαν να υπομείνουν την ήττα του σχεδίου της ALCA (Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας και Νότιας Αμερικής) και την ανάδειξη λαϊκών κυβερνήσεων και χώρων ενοποίησης όπως η Mercosur και η Banco del Sur (Αγορά και Τράπεζα του Νότου). Αυτό έγινε από ανάγκη και όχι από πεποίθηση και αξίζει να σημειωθεί ότι πολύ γρήγορα επιχείρησαν να ανατρέψουν τον Τσάβες, τον Κορέα και τον Έβο.
Η ψευδαίσθηση για τον ιερό χαρακτήρα της επίσημης, αντιπροσωπευτικής και πραγματικά μινιμαλιστικής και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας οδήγησε στην αναστροφή της σχέσης μεταξύ της λαϊκής δύναμης και της εκλογικής δύναμης. Οδήγησε στο να αφιερωθεί περισσότερη δύναμη στον μηχανισμό κρατικής διοίκησης παρά στη λαϊκή οργάνωση, τον πολιτικό σχηματισμό, τον πολιτιστικό αγώνα και τη στρατιωτική αυτοδυναμία, έτσι ώστε ο Στρατός να παύσει να είναι η μόνη ένοπλη δύναμη στη χώρα. Όπως έχει κάνει η Βενεζουέλα με τη λαϊκή πολιτοφυλακή της και τα δύο εκατομμύρια μέλη της που έχουν φέρει τη δημοκρατία στο έδαφος της ισχύος.
Η δεύτερη ψευδαίσθηση αφορά την ελευθερία του Τύπου που στη Βολιβία δεν ήταν ποτέ όπως στην Αργεντινή, είναι άλλη υπόθεση η ελευθερία των επιχειρήσεων στην υπηρεσία της Αποικιακής Δύναμης και της Αυτοκρατορίας.
Ο Έβο έχασε το δημοψήφισμα για επανεκλογή λόγω ενός ψέματος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά η Πολυεθνική Επανάσταση ποτέ δεν πήρε τον έλεγχο ενός δικού της συστήματος πληροφόρησης, εκπαίδευσης και συνολικής αντιπαράθεσης με τη δεξιά.
Σε αυτήν την περίπτωση, οι εφημερίδες και η τηλεόραση οδήγησαν εκατομμύρια Βολιβιάνους να πιστεύουν, παρ ότι η πραγματική τους ζωή βελτιώθηκε από τις κυβερνήσεις του Έβο, ότι ο Έβο ήταν το πρόβλημα.
Τους έκαναν να πιστέψουν ότι πετάει ο γάιδαρος επειδή μια λαϊκή διαδικασία πρέπει όχι μόνο να διανέμει αγαθά και να εγγυάται δικαιώματα, αλλά επίσης να παρέχει όλα τα εργαλεία, ώστε ο λαός να ξεπεράσει όλες τις παγίδες των μέσων ενημέρωσης και τα κατάφωρα ψέματα.
Χωρίς λαϊκή δύναμη, με τα όπλα στα χέρια λίγων που πουλιούνται στον υψηλότερο πλειοδότη και την αλήθεια να δολοφονείται καθημερινά, η επιβίωση του Έβο ή οποιασδήποτε λαϊκής κυβέρνησης επαφίεται στην αξία εκείνων που αγωνίζονται καθημερινά, αλλά είναι ένα αδύναμο σημείο απέναντι στην οργή μιας αυτοκρατορίας, που στην ιστορική της παρακμή, είναι πιο σκληρή, αυταρχική και δολοφονική από ποτέ. Ας σώσουμε τη ζωή, ας οργανώσουμε την δύναμη του λαού.
