Μέχρι στιγμής, όλα αυτά τα σχέδια για απομάκρυνση του Νικολάς Μαδούρο έχουν αποτύχει. Όπως είπε ο ίδιος: «Ο ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε να μας πνίξει, ούτε θα μπορέσει να πνίξει τη Μπολιβαριανή Επανάσταση σε κανένα από τα πεδία που μας αναζητά». Αντιθέτως, ο Πρόεδρος ενισχύθηκε το 2017.
Σε αυτό το ηρωικό έτος βίαιων επιθέσεων και απεριόριστης επιθετικότητας, ο τσαβισμός έχει αποδείξει τη δύναμή του και την ικανότητά του να υπερέχει. Και έχει καταφέρει να επεκτείνει τη βάση στήριξης, αυξάνοντας τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις υπέρ της επανάστασης. Εκεί είναι πιο στέρεος από ποτέ. Το οποίο και σημαίνει ανακούφιση και λαμπρή ελπίδα για όλη τη Λατινική Αμερική.
Aρχικά πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο είναι ο πλέον άδικα καταδιωγμένος, συκοφαντημένος και προσβεβλημένος αξιωματούχος της ιστορίας της Βενεζουέλας. Περισσότερο ακόμα και από τον ίδιο τον Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες, ιδρυτή της Μπολιβαριανής Επανάστασης... Ο νοσηρός σκοπός της εσωτερικής αντιδραστικής αντιπολίτευσης και των ισχυρών της διεθνών συμμάχων εκ των οποίων πρώτη έρχεται η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ήταν και είναι να πετάξουν έξω από το Προεδρικό Παλάτι του Μιραφλόρες με κάθε τρόπο τον Νικολάς Μαδούρο.
Μόλις ξεκίνησε το έτος 2017, άρχισαν αμέσως οι επιθέσεις κατά του Προέδρου. Η πρώτη επίθεση ήρθε από την Εθνοσυνέλευση, ελεγχόμενη από την αντεπανάσταση, η οποία αποφάσισε στις 9 Ιανουαρίου, να «αγνοεί» τον Πρόεδρο. Και κατηγόρησε τον Νικολάς Μαδούρο ότι «είχε εγκαταλείψει το αξίωμά του». Κάτι που ήταν ψευδές και παράλογο.
Μπροστά σε αυτή την απόπειρα συνταγματικού πραξικοπήματος –εμπνευσμένου στο πρότυπο του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος που ανέτρεψε την Ντίλμα Ρούσεφ στη Βραζιλία το 2016- το Ανώτατο Δικαστήριο παρενέβη για να υποδείξει ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα, η Εθνοσυνέλευση δεν μπορεί να καθαιρέσει τον Αρχηγό του Κράτους, άμεσα εκλεγμένο από το λαό.
Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος απάντησε σε αυτή την απόπειρα οργανωμένου πραξικοπήματος και στις 14 Ιανουαρίου διοργάνωσε μαζικές πολιτικοστρατιωτικές ασκήσεις τις ονομαζόμενες «Άσκηση Ολιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Δράσης Ζαμόρα 200». Κινητοποιήθηκαν περίπου 600.000 στρατιώτες, πολιτοφύλακες και μέλη κοινωνικών κινημάτων. Και απέδειξε με ισχυρό τρόπο την ενότητα των ενόπλων δυνάμεων, της Κυβέρνησης, του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας (PSUV) και της λαϊκής μάζας. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη του 2017.
Ενθουσιασμένη με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, ο οποίος υπήρξε υποψήφιος της ρατσιστικής δεξιάς και ανέλαβε καθήκοντα στην Ουάσιγκτον στις 20 Ιανουαρίου, η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα προσπάθησε να εκφοβίσει την Κυβέρνηση Μαδούρο μέσω μίας μεγάλης πορείας στο Καράκας στις 23 Ιανουαρίου, ημερομηνία της πτώσης του δικτάτορα Μάρκος Πέρες Χιμένες το 1958. Απέτυχε όμως με αξιολύπητο τρόπο, αφού ο Πρόεδρος Μαδούρο απάντησε με την διοργάνωση, την ίδια ακριβώς μέρα, της λαϊκής μεταφοράς στο Εθνικό Πάνθεον του λειψάνου του Φαμπρίσιο Οχέδα, επαναστατικού ηγέτη της ανατροπής του Πέρες Χιμένες. Στο κάλεσμα του αξιωματούχου προσήλθαν μαζικά εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι του Καράκας που γέμισαν τις λεωφόρους της πρωτεύουσας. Έτσι φάνηκε ξεκάθαρα πώς ο τσαβισμός κυριαρχεί στους δρόμους, ενώ η αντιπολίτευση έδειξε διχασμό και μεγάλη αδυναμία. Αυτή ήταν η δεύτερη νίκη του Προέδρου Μαδούρο.
Λίγο αργότερα επενέβη το Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο υπογράμμισε ότι η Εθνοσυνέλευση βρίσκεται σε κατάσταση «ανυπακοής» από το 2016. Καθώς θυμόμαστε, μάλιστα, στις βουλευτικές εκλογές στις 6 Δεκεμβρίου του 2015, έγιναν καταγγελίες για απάτη στην Πολιτεία Αμαζόνα. Οι απάτες αποδείχθηκαν από ηχογραφήσεις σύμφωνα με τις οποίες η γραμματέας της κυβέρνησης της περιφέρειας πρόσφερε χρηματικά ποσά σε ομάδες ψηφοφόρων ώστε να ψηφίσουν τους υποψήφιους της αντιπολίτευσης. Κατά συνέπεια το Ανώτατο Δικαστήριο ανέστειλε εκείνους τους βουλευτές. Η Εθνοσυνέλευση ωστόσο επέμεινε να τους ορκίσει, επειδή το άθροισμα των τριών αυτών βουλευτών θα παρείχε στην αντιπολίτευση ειδική πλειοψηφία (δύο τρίτα των βουλευτών) και την εξουσία να καταργεί οργανικούς νόμους και να περιορίζει τη δράση του ίδιου του Προέδρου.
Οι εντάσεις μεταξύ ενός Κοινοβουλίου και ενός Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι σχετικά συνηθισμένες σε κάθε μεγάλη δημοκρατία. Στην Ευρώπη για παράδειγμα, όταν προκύπτει συνταγματική σύγκρουση μεταξύ εξουσιών, συνηθίζεται το Ανώτατο Δικαστήριο να αναλαμβάνει αρμοδιότητες Κοινοβουλίου. Και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ακόμα και ένας τόσο ιδιότροπος Πρόεδρος όπως είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, έπρεπε να συμμορφωθεί με τις πρόσφατες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Στο Καράκας όμως, η αντεπανάσταση χρησιμοποίησε αυτή τη συζήτηση για να εξαπολύσει εκ νέου μία διεθνή εκστρατεία με πρόσχημα την «έλλειψη δημοκρατίας στη Βενεζουέλα». Με τη συνεργεία της νέας αμερικανικής κυβέρνησης έστησε μία κολοσσιαία επιχείρηση παγκοσμίου λιντσαρίσματος του Νικολάς Μαδούρο στα ΜΜΕ και κινητοποίησε τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης: από το CNN και το Fox News μέχρι το BBC του Λονδίνου, μαζί με τα κύρια μέσα της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής και παγκόσμιες εφημερίδες μεγάλης επιρροής, πυλώνες της συντηρητικής επικοινωνιακής ηγεμονίας, καθώς και κοινωνικά δίκτυα.
Την ίδια στιγμή, η δεξιά στη Βενεζουέλα κινήθηκε με σκοπό τη διεθνοποίηση της εσωτερικής σύγκρουσης και τη μετέφερε στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ), «υπουργείο των αποικιών των ΗΠΑ» σύμφωνα με τον Τσε Γκεβάρα. Ανταποκρινόμενος στα συνθήματα της νέας κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ και με την υποστήριξη μερικών συντηρητικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής, ο Λουίς Αλμάγρο, Γενικός Γραμματέας του ΟΑΚ, ανέλαβε τον άθλιο ρόλο του να καθοδηγήσει εκείνες τις κινήσεις απαιτώντας την εφαρμογή του Δημοκρατικού Χάρτη κατά της Βενεζουέλας.
Το Καράκας αντεπιτέθηκε αμέσως και εξασφάλισε τη διπλωματική αλληλεγγύη των περισσότερων κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Παρά τα ανέντιμα τεχνάσματα και τα ψευδή επιχειρήματα του Γενικού Γραμματέα του ΟΑΚ, η Βενεζουέλα ποτέ δεν βρέθηκε σε μειοψηφία. Νίκησε με αδιάψευστο τρόπο. Και οι εχθροί της Μπολιβαριανής Επανάστασης, ανάμεσά τους και η Ουάσιγκτον, σπάσανε τα δόντια τους στη στερεή στρατηγική που σχεδίασε ο Πρόεδρος Μαδούρο, βασισμένη στην πραγματικότητα των γεγονότων, την πολιτική εντιμότητα και την ηθική. Τελικά, τον Απρίλιο το Καράκας αποφάσισε να αποχωρήσει από τον ΟΑΚ και κατήγγειλε τον οργανισμό για «παρεμβατικές ενέργειες κατά της κυριαρχίας της Βενεζουέλας». Με επινοητικότητα και τόλμη, μέσα σε εκείνη τη σύνθετη διεθνή σκηνή, ο Νικολάς Μαδούρο κατάφερε έτσι την τρίτη μεγάλη του νίκη το 2017.
Εντωμεταξύ αυξήθηκαν οι εντάσεις στο Καράκας όταν στις 29 Μαρτίου το Συνταγματικό Τμήμα του Ανώτατου Δικαστηρίου αποφάσισε ότι «εφόσον συνεχίζει η κατάσταση ανυπακοής και ακύρωσης των ενεργειών της Εθνοσυνέλευσης, αυτό το δικαστήριο θα εξασφαλίζει έτσι ώστε να γίνεται η ανάληψη των βουλευτικών αρμοδιοτήτων είτε άμεσα από το ίδιο το δικαστήριο είτε από όργανο που θα ορίσει, ώστε να διασφαλιστεί το Κράτος Δικαίου». Προηγουμένως το Ανώτατο Δικαστήριο είχε αποφασίσει ότι η βουλευτική ασυλία των βουλευτών τους «προστατεύει μόνο κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους» το οποίο δεν συνέβαινε αφού η Εθνοσυνέλευση βρισκόταν σε κατάσταση «ανυπακοής».
Η αντιπολίτευση των αντι-τσαβίστας ξεσηκώθηκε. Και με τη βοήθεια, για άλλη μια φορά, των διεθνών συντηρητικών δυνάμεων προχώρησε στην προώθηση ενός απεχθούς αντεπαναστατικού σχεδίου. Ξεκίνησε έτσι η μακρά και τραγική «κρίση των γκουαρίμπας». Για τέσσερις ατελείωτους μήνες - από τον Απρίλιο έως τον Ιούλιο - η αντεπανάσταση ξεκίνησε την πιο απελπισμένη και βίαιη πολεμική επίθεση εναντίον της μπολιβαριανής κυβέρνησης. Χρηματοδοτούμενες σε δολάρια από τη διεθνή δεξιά, οι αντι-τσαβικές δυνάμεις - με ηγέτες τα κόμματα Primero Justicia και Voluntad Popular, δύο οργανώσεις της άκρας δεξιάς - δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν παραστρατιωτικούς, τρομοκράτες και μισθοφόρους του οργανωμένου εγκλήματος σε μια επίδειξη ακανόνιστων τακτικών όπως επίσης και την ελίτ των ειδικών στον ψυχολογικό πόλεμο και τη «δημοκρατική» προπαγάνδα. Με παθολογικό σκοπό την ανατροπή του Νικολάς Μαδούρο.
Μεθυσμένες από τη βία, οι ορδές των «γκουαρίμπας» ρίχτηκαν στην επίθεση κατά της βενεζουελάνικης δημοκρατίας. Επιτέθηκαν, έκαψαν και κατέστρεψαν νοσοκομεία, κέντρα υγείας, παιδικούς σταθμούς, σχολεία, γυμνάσια, μαιευτήρια, καταστήματα τροφίμων και φαρμάκων, κυβερνητικά γραφεία, εκατοντάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις, σταθμούς μετρό, λεωφορεία, δημόσια κτίρια ... Ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασίαζαν τα οδοφράγματα στις αστικές περιοχές που είχαν υπό τον έλεγχο τους.
Οι βίαιοι, ρίχνοντας δεκάδες μολότοφ, στόχευαν κυρίως κατά των δυνάμεων ασφαλείας. Πέντε ένστολοι πυροβολήθηκαν. Επιπλέον, πολλοί «γκουαριμπέρος» επέδειξαν φοβερή αγριότητα όταν τέντωναν τα λεπτά καλώδια από χάλυβα σε δημόσιους δρόμους για να αποκεφαλίσουν τους μοτοσικλετιστές ... ή όταν, γεμάτοι από μίσος και ρατσισμό, έκαιγαν ζωντανούς νεαρούς οπαδούς του τσαβισμού. Είκοσι εννέα συνολικά, εκ των οποίων οι εννέα πέθαναν. Αποτέλεσμα: 121 άνθρωποι σκοτώθηκαν, χιλιάδες τραυματίστηκαν ενώ οι απώλειες ήταν αμέτρητες.
Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων αυτών μηνών αντεπαναστατικού ξεσπάσματος, η αντιπολίτευση διέταξε επίσης την επίθεση σε στρατιωτικές βάσεις και προσπάθησε να πιέσει τις ένοπλες δυνάμεις να βαδίσουν κατά της νόμιμης κυβέρνησης και να εισβάλουν στο προεδρικό μέγαρο. Η ακραία πραξικοπηματική δεξιά επιχείρησε τα πάντα για να δημιουργήσει έναν εμφύλιο πόλεμο, να σπάσει την πολιτικο-στρατιωτική ένωση και να καταστρέψει τη δημοκρατία της Βενεζουέλας.
Την ίδια στιγμή, σε διεθνές επίπεδο, μαινόταν η φρενήρης εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης τα οποία χαρακτήριζαν αυτούς που έκαιγαν τα νοσοκομεία, δολοφονούσαν αθώους, κατέστρεφαν τα σχολεία και έκαιγαν ανθρώπους ζωντανούς, ως «ήρωες της ελευθερίας». Ήταν ο αντίστροφος κόσμος, αυτός της «μετά αλήθειας» και των «εναλλακτικών γεγονότων» ...
Δεν ήταν εύκολο να αντισταθεί κανείς σε τέτοια τρομοκρατία, σε τέτοια επιθετικότητα και να ελέγξει την δημόσια τάξη με ένα όραμα δημοκρατικής εξουσίας, αναλογικότητας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο, συνταγματικός και νόμιμος, το πέτυχε. Και κατάφερε να πετύχει αυτό που φαινόταν αδύνατο: την έξοδο από τον λαβύρινθο της βίας. Με μια υπέροχη ιδέα, που κανείς δεν περίμενε. Και η οποία αναστάτωσε και απογοήτευσε την αντιπολίτευση: την επιστροφή στην αρχική συντακτική εξουσία.
Το πρόσχημα της τρομοκρατίας των «γκουαρίμπας» έδρευε στην πραγματικότητα στη διαφωνία μεταξύ των δύο νομιμοτήτων: του Ανωτάτου Δικαστηρίου και της Εθνοσυνέλευσης. Κανένας από τους δύο θεσμούς δεν ήθελε να κάνει πίσω. Πώς θα βρεθεί λύση στο αδιέξοδο; Με βάση τα άρθρα 347, 348 και 349 του Συντάγματος του Τσάβες του 1999 και επικαλούμενος την ιδιότητά του ως αρχηγός του κράτους και τελικός κριτής, ο πρόεδρος Μαδούρο αποφάσισε να επανενεργοποιήσει μια λαϊκή συντακτική διαδικασία. Ήταν ο μόνος τρόπος να βρεθεί, μέσω του πολιτικού διαλόγου και του λόγου μια συμφωνία με την αντιπολίτευση. Και για να ρυθμιστεί η ιστορική σύγκρουση και να επινοηθούν λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Το σκέφτηκε πολύ καλά και περίμενε τη σωστή στιγμή. Μέχρι που, την 1η Μαΐου, άνθισαν όλες οι συνθήκες. Εκείνη την ημέρα, ο Πρόεδρος ανακοίνωσε ότι η εκλογή των αντιπροσώπων στη Συντακτική Συνέλευση θα πραγματοποιούταν στις 30 Ιουλίου. Ήταν η μόνη επιλογή για ειρήνη.
Αλλά, και πάλι, επιβεβαιώνοντας την απελπισμένη πολιτική της αδεξιότητα, η αντιπολίτευση απέρριψε τη χείρα βοηθείας. Μεταξύ επευφημιών του διεθνούς τύπου, ως μέρος της βίαιης και σκληρής εκστρατείας κατά της Μπολιβαριανής Επανάστασης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης συμφώνησαν να μη συμμετάσχουν... αντιθέτως, αφιερώθηκαν στο να σαμποτάρουν τις εκλογές ώστε να αποτρέψουν την πρόσβαση στην ψηφοφορία, να βάζουν οδοφράγματα, να καίνε κάλπες και να απειλούν όσους επιθυμούσαν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Απέτυχαν. Ήταν ανίκανοι να αποτρέψουν το γεγονός ότι, στις 30 Ιουλίου, ο κόσμος βγήκε μαζικά να τεθεί υπέρ της δημοκρατίας και ενάντια στη βία και την τρομοκρατία. Πάνω από οκτώμισι εκατομμύρια πολίτες ψήφισαν. Ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια. Αντιμετωπίζοντας παραστρατιωτικούς και «γκουαριμπέρος» (αυτοί που χτίζουν τα οδοφράγματα). Υπερβαίνοντας μπλοκαρισμένους δρόμους. Διασχίζοντας ρέματα και ποτάμια. Κάνοντας το αδύνατο δυνατό ώστε να εκπληρώσουν το πολιτικό και ηθικό τους καθήκον... ξεπερνώντας τις εσωτερικές και εξωτερικές απειλές.
Λίγοι περίμεναν ένα τόσο υψηλό αριθμό λαϊκής κινητοποίησης, αυτή την εισροή ψηφοφόρων και την αδιαμφισβήτητη εκλογική νίκη.
Την επόμενη μέρα, όπως πρόβλεπε ο Πρόεδρος, τα «γκουαρίμπας» (οδοφράγματα) διασκορπίστηκαν. Η βία εξασθενούσε. Η ειρήνη επέστρεφε και πάλι. Με λεπτότητα, υπομονή, θάρρος, αποφασιστικότητα, και με μία εξαιρετική στρατηγική νοημοσύνη, ο Πρόεδρος Μαδούρο κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να νικήσει τα «γκουαρίμπας» και να αποφύγει την προφανή απόπειρα πραξικοπήματος. Όρθωσε το ανάστημά του στις απειλές, και το έκανε χωρίς να αλλάξει την ουσία της πολιτικής του. Αυτή ήταν η πιο εντυπωσιακή νίκη του 2017.
«Η άφιξη της Συντακτικής Συνέλευσης -σχολίασε ο Νικολάς Μαδούρο- σήμαινε χωρίς αμφιβολία την άφιξη ενός ειρηνικού κλίματος που επέτρεψε να προωθηθεί η πολιτική επίθεση της Μπολιβαριανής Επανάστασης» και αυτή η επίθεση ευνόησε αυτό που πολλοί θεωρούσαν αδύνατο: άλλες δύο συγκλονιστικές και θορυβώδεις εκλογικές νίκες. Αυτή των κυβερνητών στις Πολιτείες, στις 15 Οκτωβρίου, με την κατάκτηση των 19 από τις 23 πιθανές Πολιτείες ...μεταξύ τους, η νίκη της Πολιτείας Μιράντα και Λάρα, δύο πολιτείες των οποίων η κοινωνική πολιτική είχε σχεδόν εκλείψει στα χέρια της αντιπολίτευσης. Όπως και αργότερα ο θρίαμβος της Σούλια, μία στρατηγική πολιτεία, με μεγάλο δημογραφικό βάρος και κάτοχος σημαντικών κοιτασμάτων πετρελαίου και αερίου...
Επίσης, η Μπολιβαριανή Επανάσταση κέρδισε τις δημοτικές εκλογές της 10ης Δεκεμβρίου, με την νίκη 308 Δήμων από τους 335 ή αλλιώς το 93% των Δήμων. Ο Τσαβισμός προωθήθηκε σε 22 (από τις 24) πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένου του Καράκας. Ενώ η αντεπανάσταση επιβεβαίωνε την αντιδημοτικότητά της με μία απότομη πτώση των ψηφοφόρων της, χάνοντας πάνω από 2 εκατομμύρια 100 χιλιάδες ψήφους...
Παρουσιάζοντας στον κόσμο τη ζωτικότητα του δημοκρατικού της συστήματος, η Βενεζουέλα ήταν η μόνη χώρα που διοργάνωσε, το 2017, τρεις μεγάλες εθνικές εκλογές... και τις τρεις τις κέρδισε ο τσαβισμός. Ενώ η δεξιά, απογοητευμένη από τόσες διαδοχικές ήττες, έμεινε κατακερματισμένη, αποσυνδεδεμένη, ετοιμόρροπη... Οι ηγέτες της αντιτασσόμενοι. Οι ακόλουθοί της έκπληκτοι. Αν και διατήρησε τη στήριξη των διεθνών προστατών της. Ειδικότερα αυτή του πιο επιθετικού από αυτούς: του νέου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ.
Μέσα στο 2017 –σε συνέχεια της εκτελεστικής εντολής της 8ης Μαρτίου 2015, υπογεγραμμένη από τον Μπαράκ Ομπάμα, όπου χαρακτήρισε τη Βενεζουέλα ως «ασυνήθιστη και έκτακτη απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ»-, ο Ντόναλντ Τραμπ εξέδωσε κατάλογο κυρώσεων κατά της Μπολιβαριανής Επανάστασης.
Συγκεκριμένα, στις 11 Αυγούστου, απείλησε με στρατιωτική δράση. Μιλώντας σε δημοσιογράφους στο γήπεδο γκόλφ που κατέχει στο Νιου Τζέρσευ, ο Τράμπ είπε: «Έχουμε πολλές επιλογές για τη Βενεζουέλα, συμπεριλαμβανομένης μίας πιθανής στρατιωτικής επιλογής, αν θεωρηθεί αναγκαίο». Αργότερα, στις 25 Αυγούστου, στο πλαίσιο του οικονομικού αποκλεισμού ενάντια στο Καράκας, ο Τραμπ απαγόρευσε «κάθε πρόσωπο, οντότητα, εταιρεία ή ένωση που έχει νόμιμη έδρα ή πραγματοποιεί δραστηριότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες να μπορεί να πραγματοποιεί επιχειρηματικές δραστηριότητες με νέα ομόλογα εκδιδόμενα από οποιοδήποτε κλιμάκιο της βενεζουελάνικης Κυβέρνησης, δηλαδή τα ομόλογα του Κράτους που εκδίδει η Κεντρική Τράπεζα της Βενεζουέλας ή η κρατική εταιρεία PDVSA».
Αυτές οι κυρώσεις οδηγούν τη Βενεζουέλα προς τη χρεωκοπία (μη πληρωμή του εξωτερικού της χρέους), κλείνοντας τις πόρτες σε Κράτος και PDVSA προς τις οικονομικές αγορές που σχετίζονται με τις ΗΠΑ. Αποτρέποντάς την από το να προσφέρει ομόλογα εκεί και να είναι σε θέση να αποκτήσει ξένο συνάλλαγμα.
Ήδη, ο Λόρενς Ιγκλμπέργκερ, πρώην Υπουργός Εξωτερικών επί της προεδρίας Τζόρτζ Μπους (πρεσβύτερου), είχε αναγνωρίσει δημόσια, σε μία συνέντευξή του στην εκπομπή Fox News, ότι ο οικονομικός πόλεμος κατά της Βενεζουέλας είχε σχεδιαστεί αποτελεσματικά στην Ουάσινγκτον: «Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα οικονομικά εργαλεία-βεβαίωνε ο πρώην ΥΠΕΞ, ώστε να επιδεινωθεί η οικονομία της Βενεζουέλας, έτσι ώστε η επιρροή του Τσαβισμού στη χώρα και στην ηπειρωτική περιφέρεια να βυθιστεί (...) Ό,τι μπορούμε να κάνουμε για να βυθιστεί η οικονομία της Βενεζουέλας σε μία δύσκολη κατάσταση, έχει ήδη γίνει». Ο σημερινός Υπουργός Οικονομικών Στίβεν Μνούτσιν, βεβαίωσε επίσημα ότι οι νέες κυρώσεις έχουν ως στόχο «να στραγγαλίσουν τη Βενεζουέλα».
Αντιμέτωπος με τέτοιες οδυνηρές επιθέσεις, ο Νικολάς Μαδούρο δήλωσε ότι η χρεωκοπία «δε θα έρθει ποτέ». Πρώτον, γιατί η Βενεζουέλα είναι η νοτιοαμερικανική χώρα που έχει αποπληρώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους της. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, το Καράκας αποπλήρωσε περίπου 74 δισεκατομμύρια δολάρια... επειδή η Μπολιβαριανή κυβέρνηση «πάντα θα έχει σαφή στρατηγική» με στόχο την επαναδιαπραγμάτευση και την αναδιάρθρωση του εξωτερικού της χρέους. Ο Πρόεδρος κατήγγειλε ότι αυτό που θέλουν οι εχθροί του τσαβισμού είναι να απομονώσουν οικονομικά τη Μπολιβαριανή Επανάσταση μέχρι να μην έχει πια πιθανότητες πίστωσης. Να την πνίξουν σιγά-σιγά. Θέλουν να δημιουργήσουν φόβο στους ιδιώτες επενδυτές, ώστε να μην αγοράζουν ομόλογα, να μη συμμετέχουν στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και να μην υπάρχουν επενδύσεις.
Ο Νικολάς Μαδούρο εξήγησε ότι πέρα από έναν αποκλεισμό, αυτό που αντιμετωπίζει η Βενεζουέλα είναι μία αυθεντική «δίωξη» στην οποία επίσης συμμετέχουν χώρες όπως ο Καναδάς και εκείνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας ενεργός διωγμός από τις αγορές, τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τις οικονομικές κινήσεις.
Αλλά ο πρόεδρος ήξερε πώς να αποφύγει αυτές τις επιθέσεις. Και εξέπληξε, για μία ακόμη φορά, τους αντιπάλους του όταν ανακοίνωσε στις 3 Νοεμβρίου, τη σύσταση Επιτροπής για την εδραίωση της αναχρηματοδότησης και αναδιάρθρωσης του εξωτερικού χρέους, προκειμένου να ξεπεράσει τις οικονομικές επιθέσεις. «Θα κάνουμε μια πλήρη αναδιαμόρφωση των εξωτερικών πληρωμών για την επίτευξη ισορροπίας», είπε. «Θα σπάσουμε τα διεθνή σχέδια.» Και έτσι ήταν. Λίγες μέρες αργότερα, αψηφώντας τον οικονομικό αποκλεισμό, στο πλαίσιο της πρώτης προσέγγισης για την επαναδιαπραγμάτευση και την αναδιάρθρωση που σχεδίασε ο Πρόεδρος, έφτασαν στο Καράκας για να συναντηθούν με την Μπολιβαριανή κυβέρνηση, μια ομάδα δανειστών της Βενεζουέλας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Παναμά, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Πορτογαλία, την Κολομβία, τη Χιλή, την Αργεντινή, την Ιαπωνία και τη Γερμανία. Γεγονός που αποτέλεσε αναμφισβήτητη νίκη για τον Πρόεδρο Μαδούρο.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η σύγκρουση τέταρτης γενιάς ενάντια στην Μπολιβαριανή Επανάσταση έχει πολλά μέτωπα και περιλαμβάνει με ταυτόχρονο και συνεχές τρόπο τέσσερις πολέμους: 1) έναν εξεγερτικό πόλεμο σχεδιασμένο από ειδικούς στην ανατροπή, το σαμποτάζ και την ψυχολογία των μαζών, με τη χρήση μισθοφόρων, κυκλικές εκρήξεις των εγκληματικών «γκουαρίμπας» και τρομοκρατικές επιθέσεις κατά στρατοπέδων, στρατιωτικών στόχων και των παγκόσμιων υποδομών (δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας, διυλιστηρίων, διανομής ύδατος κλπ.) · 2) έναν πόλεμο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με τον Τύπο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και την κοινωνική δικτύωση να έχουν μετατραπεί σε νέες στρατιές κατάκτησης χρησιμοποιώντας προγραμματισμένη προπαγάνδα με στόχο την εξημέρωση του μυαλού και την αποπλάνηση της καρδιάς 3) ένα διπλωματικό πόλεμο με την παρενόχληση σε ορισμένα διεθνή φόρουμ, ιδιαίτερα στον ΟΑΚ και επιθέσεις από τις χώρες της επονομαζόμενης «Ομάδας της Λίμα» στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς και η Ευρωπαϊκή Ένωση και 4) έναν οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πόλεμο με την υφαρπαγή και τις ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα, τη χειραγώγηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του νομίσματος από παράνομα γραφεία, που προκαλείται από τον πληθωρισμό, τον τραπεζικό αποκλεισμό και τη στρέβλωση του δείκτη κινδύνου της χώρας.
Αναφορικά με τον δείκτη κινδύνου της χώρας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όπως ήδη αναφέρθηκε, το Καράκας εκπλήρωσε όλες του τις δεσμεύσεις αποπληρωμής του χρέους, χωρίς εξαίρεση, καταβάλλοντας περισσότερα από 74 εκατομμύρια δολάρια. Το οποίο θα έπρεπε να έχει μειώσει δραστικά τον δείκτη κινδύνου της χώρας. Οπότε, δεν υπάρχει κίνδυνος δανεισμού στη Βενεζουέλα, καθώς αποπληρώνει με θρησκευτική ευλάβεια όλα της τα χρέη. Ωστόσο, ο δείκτης κινδύνου της χώρας συνεχίζει να αυξάνεται ... Σήμερα, σύμφωνα με την τράπεζα JP Morgan, ο δείκτης κινδύνου της χώρας ανέρχεται στις 4.820 μονάδες, ή τριάντα οκτώ φορές υψηλότερος από εκείνον της Χιλής, η οποία έχει την ίδια αναλογία χρέους / ΑΕΠ με τη Βενεζουέλα ... Έτσι το Καράκας, πληρώνει πολύ ακριβά την δημοκρατική του επιλογή για ένα σοσιαλιστικό πολιτικό σύστημα.
Όσον αφορά τον τραπεζικό αποκλεισμό, το 2017, και ιδίως μετά τις κυρώσεις του Ντόναλντ Τράμπ, οι μονομερείς ακυρώσεις των συμβάσεων πολλαπλασιάστηκαν. Τον Ιούλιο, για παράδειγμα, η εταιρεία πληρωμών Delaware ενημέρωσε ότι η ανταποκρίτρια τράπεζά της, η τράπεζα PNC των Ηνωμένων Πολιτειών, αρνήθηκε να λάβει κεφάλαια από την PDVSA. Τον Αύγουστο, η Novo Banco de Portugal κοινοποίησε στο Καράκας την αδυναμία διεξαγωγής πράξεων σε δολάρια λόγω του αποκλεισμού των μεσαζόντων τραπεζών των ΗΠΑ. Αργότερα, ούτε η Bank of China Frankfurt, σύμμαχος του Καράκας, δεν μπόρεσε να πληρώσει τα 15 εκατομμύρια δολάρια που όφειλε η Βενεζουέλα στην καναδική μεταλλευτική εταιρεία Gold Reserve ... Το Νοέμβριο, περισσότερα από 39 εκατομμύρια δολάρια –για την πληρωμή 23 συναλλαγών σε αγορές τροφίμων για τις γιορτές των Χριστουγέννων- επιστράφηκαν στο Καράκας επειδή οι μεσάζοντες τράπεζες των προμηθευτών δεν δέχθηκαν χρήματα από τη Βενεζουέλα ...
Από την άλλη μεριά, στις αρχές Σεπτεμβρίου, ανακοινώθηκε ότι η χρηματοοικονομική εταιρεία Euroclear, θυγατρική της αμερικανικής τράπεζας JP Morgan, μπλόκαρε την καταβολή των 1.200 εκατομμυρίων δολαρίων στην οποία προέβη η Μπολιβαριανή κυβέρνηση προκειμένου να αγοράσει φάρμακα και τρόφιμα. Αυτό εμπόδισε τη διοχέτευση στην αγορά περισσότερων από 300.000 δόσεων ινσουλίνης. Την ίδια στιγμή, ένα κολομβιανό εργαστήριο που ανήκει στον σουηδικό όμιλο BSN Medical, αρνήθηκε να δεχθεί πληρωμή από τη Βενεζουέλα για την αγορά ενός φορτίου πριμακίνης, ενός φαρμάκου για τη θεραπεία της ελονοσίας.
Ο στόχος όλων αυτών των αποκλεισμών είναι να εμποδίσουν την μπολιβαριανή κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τους πόρους της για να αποκτήσει τα τρόφιμα και τα φάρμακα που χρειάζεται ο πληθυσμός. Όλα αυτά με την πρόθεση να ωθήσουν τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί και να δημιουργήσουν χάος στο σύστημα υγείας, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων ασθενών.
Για το λόγο αυτό, ο Πρόεδρος, χάρη στις διεθνείς του σχέσεις, πραγματοποίησε το Νοέμβριο την επείγουσα αποστολή στη χώρα σημαντικών φορτίων ινσουλίνης από την Ινδία. Εκατοντάδες ασθενείς, στα όρια του θανάτου, μπόρεσαν να σωθούν. Το οποίο, χωρίς αμφιβολία, αποτέλεσε μια νέα νίκη για τον Νικολάς Μαδούρο.
Για να σπάσει ο οικονομικός αποκλεισμός, ο Πρόεδρος ανακοίνωσε το Νοέμβριο μια άλλη πρωτοβουλία: τη δημιουργία ενός ψηφιακού νομίσματος, το πετρο. Η ανακοίνωση αυτή προκάλεσε έντονο ενθουσιασμό στην κοινότητα των επενδυτών στα κρυπτονομίσματα, τοποθέτησε τη Βενεζουέλα στην πρωτοπορία της τεχνολογίας και της παγκόσμιας οικονομίας και δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες. Πόσο μάλλον τώρα που η τιμή του πέτρο δεν θα συνδέεται με τα καπρίτσια και την κερδοσκοπία της αγοράς, αλλά με τη διεθνή αξία των περιουσιακών στοιχείων, όπως είναι ο χρυσός, το φυσικό αέριο, το διαμάντι και το πετρέλαιο. Έτσι, η Βενεζουέλα έκανε ένα τεράστιο βήμα προς την απόκτηση ενός επαναστατικού μηχανισμού χρηματοδότησης στον οποίο καμία ξένη δύναμη δεν μπορεί να επιβάλει κυρώσεις ή να μποϊκοτάρει την εισροή των κεφαλαίων. Υπό αυτή την έννοια, το πέτρο αποτελεί μια ακόμα ξεκάθαρη νίκη του Προέδρου Μαδούρο.
Πρέπει να προστεθεί ότι εν μέσω όλων αυτών των μαχών και παρά την ολοκληρωτική αποτυχία του μοντέλου πετρελαϊκής εξάρτησης, ο Πρόεδρος δεν σταμάτησε να ανησυχεί για τη συνέχιση του Μπολιβαριανού σοσιαλισμού και ότι δε θα λείψει ποτέ το σχολείο, η εργασία, η στέγη, η ιατρική περίθαλψη, το εισόδημα, το φαγητό από τους πιο αδύναμους... Η επαναστατική κυβέρνηση δεν σταμάτησε να χρηματοδοτεί θεμελιώδη δημόσια έργα. Ούτε να χτίζει σπίτια: το 2017, παραδόθηκαν περισσότερες από 570 χιλιάδες κατοικίες ... Η Αποστολή Barrio Adentro και όλες οι Κοινωνικές Αποστολές διατηρήθηκαν. Το Σχέδιο Σποράς εδραιώθηκε. Η Αποστολή Κυρίαρχης Αυτάρκειας επεκτάθηκε. Πολλαπλασιάστηκαν οι Εκθέσεις της Κυρίαρχης Επαρχίας ... Ο πρόεδρος Μαδούρο αντιμετώπισε το πρόβλημα και εν μέσω τόσων πολλών δεινών, πέτυχε ένα κοινωνικό θαύμα σωτηρίας της χώρας. Η αντεπανάσταση δεν μπόρεσε να σταματήσει την πρόοδο του σοσιαλισμού.
Στο πλαίσιο αυτό, οι Τοπικές Επιτροπές Εφοδιασμού και Παραγωγής (CLAP), συγκεντρωτικό μοντέλο απευθείας διανομής, συνέχισαν να εξελίσσονται σε όλη τη χώρα και έχουν ήδη φθάσει τα τέσσερα εκατομμύρια οι βενεζουελάνοι από τα λαϊκά στρώματα που προστατεύονται από τις ελλείψεις που έχει προκαλέσει ο οικονομικός πόλεμος.
Επιπλέον, ο Πρόεδρος Μαδούρο ανέλαβε το 2017 νέες κοινωνικές πρωτοβουλίες. Η πιο εντυπωσιακή ήταν το Carnet de la Patria, ένα νέο έγγραφο αναγνώρισης που επιτρέπει να γνωρίζουμε, μέσω ενός συστήματος κωδίκων QR, την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των πολιτών. Έτσι, ευνοεί την πρόσβαση των οικογενειών που έχουν ανάγκη στην κοινωνική βοήθεια των σοσιαλιστικών αποστολών. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 2017, συνολικά 16 εκατομμύρια πολίτες είχαν εγγραφεί στο Carnet de la Patria.
Ο Πρόεδρος προώθησε επίσης τη δημιουργία του κινήματος «Είμαστε Βενεζουέλα» προκειμένου να επιταχυνθεί η διαδικασία χορήγησης της κοινωνικής βοήθειας. Οι διακόσιες χιλιάδες στρατευμένοι του «Είμαστε Βενεζουέλα» έχουν ως καθήκον την ταυτοποίηση, κατ 'οίκον, των αναγκών των εγγεγραμμένων οικογενειών. Στη συνέχεια, χορηγούν τα βοηθήματα στις οικογένειες ανάλογα με τις πραγματικές ανάγκες. Ένας άλλος σημαντικός στόχος του κινήματος «Είμαστε Βενεζουέλα» είναι να εξασφαλιστεί το 100% των συνταξιούχων σε όλη τη χώρα, όπως υποσχέθηκε ο Νικολάς Μαδούρο.
Ο Πρόεδρος πρότεινε επίσης το σχέδιο «Νεανική Εργασία» το οποίο απευθύνεται σε νέους ηλικίας μεταξύ 15 και 35 ετών και έχει στόχο την ενσωμάτωσή τους σε τομείς της αγοράς εργασίας που σχετίζονται με την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών έτσι όπως προσδιορίστηκαν μέσα από το Carnet de la Patria και στο πλαίσιο του κινήματος «Είμαστε Βενεζουέλα». Το σχέδιο απευθύνεται κυρίως σε άνεργους πτυχιούχους, άνεργους χωρίς πτυχίο, ανύπαντρες μητέρες με οικογενειακές ευθύνες και νέους που ζουν στο δρόμο. Εκτιμάται ότι το νέο αυτό Σχέδιο θα δημιουργήσει περίπου 800 χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Όλες αυτές οι κοινωνικές πρόοδοι αποτέλεσαν, χωρίς αμφιβολία, μερικές από τις πιο πολύτιμες νίκες του Προέδρου Μαδούρο το 2017.
Θα μπορούσαμε επίσης να αναφέρουμε τις επιτυχίες στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, με έμφαση στην έκτακτη διεθνή περιοδεία του Προέδρου στη Λευκορωσία, την Αλγερία, τη Ρωσία και την Τουρκία τον Οκτώβριο που κορυφώθηκε με σημαντικές διμερείς συμφωνίες κατά του οικονομικού και κοινωνικού πολέμου. Ή τις συνεχείς διαπραγματεύσεις που διεξήγαγε ο Πρόεδρος με τις χώρες παραγωγής πετρελαίου (OΠΕΚ και μη ΟΠΕΚ) οι οποίες επέτρεψαν το 2017 μια θεαματική αύξηση των τιμών του βαρελιού κατά περισσότερο από 23%!
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε τη μεγάλη επίθεση κατά της διαφθοράς που ξεκίνησε επιτέλους τον περασμένο Νοέμβριο με την ανακοίνωση αρκετών δεκάδων θεαματικών συλλήψεων μεταξύ των οποίων βρίσκονται ανώτεροι αξιωματικοί και διευθυντές της PDVSA και της Citgo και ηγέτες της πρώτης γραμμής. Τίποτα παρόμοιο δεν είχε συμβεί στα εκατό χρόνια της βιομηχανίας πετρελαίου της Βενεζουέλας. Αυτή ήταν αναμφισβήτητα η πιο σχολιασμένη νίκη του προέδρου Μαδούρο στα τέλη του 2017.
Εν κατακλείδι, πρέπει να επισημανθεί ξανά ότι η καταστροφή της εικόνας του Νικολάς Μαδούρο είναι ο κύριος στόχος των παγκόσμιων προπαγανδιστικών εκστρατειών καθοδηγούμενων από τις μεγάλες εταιρείες επικοινωνίας. Χωρίς να ξεχνάμε τον μόνιμο ψηφιακό πόλεμο στη σφαίρα του διαδικτύου μέσω πολλαπλών πλατφορμών στο Διαδίκτυο και κοινωνικών δικτύων όπως τα Facebook, Twitter, WhatsApp, Youtube, Instagram κ.λπ. Όλα αυτά τα όπλα μαζικής χειραγώγησης προσπαθούν να υποβαθμίσουν την εικόνα του Προέδρου και να χειραγωγήσουν την πραγματικότητα της Βενεζουέλας. Εξαφανίζουν το επίπεδο της πραγματικής υποστήριξης ευρέων τομέων του πληθυσμού προς τον πρόεδρο και κρύβουν τις βίαιες δράσεις της αντιπολίτευσης. Ο στόχος είναι πολιτικός: να κάμψουν τη μπολιβαριανή Βενεζουέλα, παράγοντα-κλειδί του παγκόσμιου συστήματος, όχι μόνο λόγω του σημαντικού της πλούτου αλλά κυρίως λόγω του επαναστατικού και κοινωνικού της μοντέλου. Και προφανώς λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της ως δύναμη αντιιμπεριαλιστική περιφερειακής επιρροής.
Μέχρι στιγμής, όλα αυτά τα σχέδια για απομάκρυνση του Νικολάς Μαδούρο έχουν αποτύχει. Όπως είπε ο ίδιος: «Ο ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε να μας πνίξει, ούτε θα μπορέσει να πνίξει τη Μπολιβαριανή Επανάσταση σε κανένα από τα πεδία που μας αναζητά». Αντιθέτως, ο Πρόεδρος ενισχύθηκε το 2017.
Αυτό του επέτρεψε να επαναλάβει τη στρατηγική πρωτοβουλία για την ειρήνευση στη χώρα. Ανησυχώντας για την υπεράσπιση των μεγάλων εθνικών συμφερόντων και προσκολλημένος στις αρχές της ειλικρίνειας και της ύψιστης ταπεινότητας, ο Νικολάς Μαδούρο πρότεινε στην αντιπολίτευση να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να συνεχίσουν τον διάλογο. Αυτή τη φορά στο ουδέτερο σκηνικό του Santo Domingo. Με βάση το σεβασμό και την αμοιβαία αναγνώριση. Με την ιδέα της επανίδρυσης μιας μόνιμης εθνικής διαπραγμάτευσης ως δημοκρατικής μεθόδου για την υπεράσπιση των ύψιστων συμφερόντων του έθνους και για τη ρύθμιση της σύγκρουσης που προκύπτει φυσιολογικά από τις πολιτικές διαφορές εν μέσω μιας επανάστασης. Αυτή η πρόοδος προς την ειρήνη υπήρξε ίσως η νίκη του Προέδρου που εκτιμήθηκε πιο πολύ από όλες.
Σε αυτό το ηρωικό έτος βίαιων επιθέσεων και απεριόριστης επιθετικότητας, ο τσαβισμός έχει αποδείξει τη δύναμή του και την ικανότητά του να υπερέχει. Και έχει καταφέρει να επεκτείνει τη βάση στήριξης, αυξάνοντας τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις υπέρ της επανάστασης. Εκεί είναι πιο στέρεος από ποτέ. Το οποίο και σημαίνει ανακούφιση και λαμπρή ελπίδα για όλη τη Λατινική Αμερική. Όσο και αν δεν αρέσει στους εχθρούς του, ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο επιβεβαίωσε, - με τις δώδεκα λαμπρές νίκες του 2017 - ότι παραμένει, όπως λένε οι θαυμαστές του, «άφθαρτος».