Πηγή: Cubadebate.cu
του L. Alberto Rodríguez
Τα ναρκωτικά είναι ένα αποκλειστικό φαινόμενο του πολιτικού και οικονομικού συστήματος μιας χώρας. Όποιος λέει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει το εμπόριο ναρκωτικών και το τρομερό του περιβάλλον, χωρίς να εξετάσει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται χρήμα και οργανώνεται η κοινωνία μιας χώρας, ψεύδεται.
Στο Μεξικό, για παράδειγμα, η βία των ναρκωτικών ξέσπασε τη δεκαετία του 1980 όταν το κράτος εγκατέλειψε τις λειτουργίες της κοινωνικής προστασίας. Από τότε, σταδιακά έχει αφήσει στα χέρια ιδιωτικών οντοτήτων τις υπηρεσίες υγείας, στέγασης, εκπαίδευσης, πολιτισμού, ασφάλειας κλπ, καθώς και όλες τις στρατηγικές βιομηχανίες όπως τις ενεργειακές, τα ορυχεία ή τις τηλεπικοινωνίες. Η προοπτική άλλαξε και αυτό που πριν ήταν δικαιώματα, έγινε επιχείρηση.
Στο Μεξικό το ναρκεμπόριο υπάρχει γιατί εγκαταλείφθηκε η πολιτική ανάπτυξης για να δώσει χώρο στην ελεύθερη αγορά• μια θέση που θέλει να αφήσει στα χέρια των κεφαλαίων τη ρύθμιση της οικονομίας, αλλά επίσης και των σχέσεων των ατόμων, βασισμένων όχι στην αλληλεγγύη αλλά στο κέρδος.
Κάτω από αυτή τη δομή, είναι λογικό να πολλαπλασιάζονται τα ναρκωτικά αλλά επίσης και οι απαγωγές, η πειρατεία, οι εκβιασμοί, το εμπόριο ανθρώπων. Υπάρχουν ναρκωτικά γιατί η έλλειψη δικαιωμάτων έχει ωθήσει εκατομμύρια να βγάζουν όφελος από την ανθρώπινη εκμετάλλευση, σαν αποτέλεσμα• αλλά επίσης γιατί τα ναρκωτικά είναι επικερδές εμπόριο. Και στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς, το χρήμα είναι πάνω από τη δικαιοσύνη, γιατί το χρήμα είναι το φερέφωνο της εξουσίας. Αυτό υποθέτει επίσης τη διαφθορά της κουλτούρας, με άλλα λόγια, αυτό που πηγάζει από τις κοινωνικές μας σχέσεις. Η απάτη και η βία θεωρούνται φυσικές, γιατί με αυτό τον τρόπο γίνονται τα πράγματα.
Το αντίθετο όλου αυτού είναι που έχει κάνει την Κούβα μια χώρα ελεύθερη από εμπόριο ναρκωτικών. Σαφώς και την ευνοεί γιατί έχει μόνο θαλάσσια σύνορα. Αλλά αν ήταν μόνο αυτό, ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο θα είχε αυτό το πρόβλημα, και ωστόσο το έχει. Γιατί; Το είπα στην αρχή. Τα ναρκωτικά είναι ζήτημα αποκλειστικά συνδεδεμένο με την οικονομική κα πολιτική ζωή μιας χώρας.
Η κουβανική πολιτική «μηδέν ναρκωτικά» (Droga cero), ενσωματώνεται σε ένα μοντέλο όπου το ανθρώπινο στοιχείο είναι πρώτο, το χρήμα μετά. Η Κούβα έβαλε τέλος στον καπιταλισμό με την Επανάσταση του 1959, και με αυτό εξαφάνισε όλα τα φαινόμενα που είχαν σχέση με την ελεύθερη αγορά, συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου ναρκωτικών, με τον ίδιο τρόπο όπως την εργασιακή εκμετάλλευση, τον σεξουαλικό καταναγκασμό, την χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, την πολιτική διαφθορά… Και παρόλο που είναι αλήθεια ότι όποιος ψάχνει μαριχουάνα θα βρει μετά από πολλές ερωτήσεις, θα καταλάβει το πόσο δύσκολο, ακριβό, επικίνδυνο και μεμονωμένο είναι αυτό, ακριβώς, γιατί το βαποράκι ξέρει σε τι εκτίθεται.
Γιατί στην Κούβα δεν υπάρχουν ναρκωτικά; Γιατί ό,τι έχει να κάνει με την καταπολέμησή τους, το λαμβάνουν πολύ στα σοβαρά. Και σοβαρά είναι σοβαρά.
Στην Κούβα δεν υπάρχει εμπόριο ναρκωτικών γιατί δεν υπάρχουν συνθήκες για να ευημερήσει. Περισσότερο από το 90% των κατασχεμένων ναρκωτικών στο Νησί έχει αφεθεί στο πέρασμα, λόγω του ότι η χώρα βρίσκεται στη μέση των διαδρομών μεταξύ του παραγωγού νότου και του καταναλωτή βορρά της αμερικανικής ηπείρου. Αλλά σε 59 χρόνια, ποτέ ένα καρτέλ δεν είχε έδρα σε κουβανικό έδαφος, βασικά γιατί υπήρχε μια Επανάσταση που σάρωσε τη δικτατορία και τον καπιταλισμό, κατασκευάζοντας στη θέση τους ένα οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό μοντέλο έτσι ώστε να έχουν κάνει την Κούβα μια από τις πιο ασφαλείς χώρες του κόσμου, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη.
