To λόμπι των ΜΜΕ ενάντια στη Λατινική Αμερική

Πηγή: Cubadebate
του Emir Sader

Η Λατινική Αμερική – ή τουλάχιστον κάποιες από τις κυβερνήσεις της – έχει αντιταχθεί στο κυρίαρχο ρεύμα στο διεθνές σκηνικό εδώ και δεκαετίες. Αφού υπέστη τις σκληρές επιπτώσεις αυτού του ρεύματος, κάποιες κυβερνήσεις επαναστάτησαν εναντίον του και άρχισαν να βάζουν σε εφαρμογή πολιτικές που αντιτίθενται μετωπικά στο νεοφιλελεύθερο ρεύμα.

Τα αποτελέσματα δεν θα μπορούσαν καλύτερα: Τη στιγμή που αυξάνεται η ανισότητα, η φτώχεια, η μιζέρια, ο κοινωνικός αποκλεισμός σε ολόκληρο τον κόσμο, μια χώρα όπως η Βραζιλία, που αποτελούσε τη χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες στην ήπειρο, έχει καταφέρει θεαματικά επιτεύγματα σε αυτόν τον τομέα σε τέτοιο σημείο ώστε να προβάλλεται ο Λούλα σαν παγκόσμιος ηγέτης στον αγώνα για την καταπολέμηση της πείνας.
Η Βολιβία του Έβο Μοράλες, που θεωρείτο πριν μια από τις πιο φτωχές χώρες της ηπείρου, μαζί με την Αϊτή και την Ονδούρα, έχει φτάσει να αποτελεί μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης και προώθησης της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι κυβερνήσεις των Κίρτσνερ έχουν καταφέρει να σώσουν την Αργεντινή από τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της, μια κρίση που γεννήθηκε από τον νεοφιλελευθερισμό, και έχουν κατορθώσει να επιστρέψει η χώρα στην ανάπτυξη και στην αναδιανομή εισοδήματος. Το Εκουαδόρ έχει μετατραπεί σε μια από τις πιο ανεπτυγμένες λατινοαμερικανικές χώρες, με μερικούς από τους καλύτερους κοινωνικούς δείκτες.

Αρκούν αυτά τα παραδείγματα –αν και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλα – για να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για κυβερνήσεις που φέρνουν σε δύσκολη θέση αυτούς που συνεχίζουν να πιστεύουν στην προτεραιότητα των φορολογικών προσαρμογών, στις πολιτικές λιτότητας, στην συγκεντροποίηση της αγοράς. Η Λατινική Αμερική –και ειδικότερα αυτές οι κυβερνήσεις- πρέπει να αποκλειστούν, έτσι ώστε να επιβεβαιώνεται η μία και μοναδική σκέψη. Η ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ (Washington Consensus), σύμφωνα με τις οποίες δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές στον νεοφιλελευθερισμό.

Στην εμπροσθοφυλακή του λόμπι ενάντια στις κυβερνήσεις που προχωρούν στο ξεπέρασμα του νεοφιλελευθερισμού και των δογμάτων του, βρίσκονται ορισμένα διεθνή ΜΜΕ: Οι Financial Times, η Wall Street Journal, το περιοδικό Economist, η El País και άλλα.

Προωθούν συστηματικά εκστρατείες, οι οποίες προσπαθούν να αποκλείσουν τα επιτεύγματα αυτών των κυβερνήσεων, διότι συγκρούονται με τις θέσεις τους και με τις θέσεις των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων.

Σε αυτά τα μέσα υπάρχουν ακόμα και λατινοαμερικάνοι αρθρογράφοι οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτές τις εκστρατείες, ενώ άλλοι υιοθετούν τη σιωπή μπροστά σε αυτές τις συστηματικές επιθέσεις στις κυβερνήσεις της Αργεντινής, της Βολιβίας, της Βραζιλίας, της Βενεζουέλας, της Ουρουγουάης, του Εκουαδόρ. Εάν αυτές οι κυβερνήσεις σταθεροποιηθούν, θα αποτελέσουν την πραγματική διάψευση στο αξίωμα των πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται μέχρι τώρα στην Ευρώπη, καθώς και των κανόνων του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Έπρεπε λοιπόν να καταστρέψουν την εικόνα τους, να πουν ότι τα κοινωνικά επιτεύγματα ή ήταν απατηλά ή εξαφανίστηκαν μπροστά στις σύγχρονες οικονομικές κρίσεις. Ότι τα προβλήματα που έχουν αντιμετωπιστεί μέχρι σήμερα από αυτές τς κυβερνήσεις θα αποτελέσουν την οικονομική τους εξουθένωση. Ότι η διαφθορά, ο αυταρχισμός, ο λαϊκισμός, έχουν καταδικάσει αυτές τις κυβερνήσεις στην αποτυχία. Αυτά τα ΜΜΕ ειδικότερα, επιδίδονται πεισματικά σε εκστρατείες ενάντια σε αυτές τις κυβερνήσεις, στους ηγέτες τους, διότι τους είναι αδύνατο να δεχθούν ότι έχουν διατρέξει τη μεγαλύτερη περίοδο πολιτικής σταθερότητας, με μεγάλη κοινωνική υποστήριξη, σε μια περιοχή όπου οι κυβερνήσεις της -στρατιωτικές δικτατορίες και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις- έχουν αποτύχει κατηγορηματικά. Ενώ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που διατηρούν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, παρά τα τραγικά κοινωνικά αποτελέσματά τους, δεν καταδικάζονται από αυτά τα μέσα, αλλά αντιθέτως τις έχουν ως αναφορά, παρά την ανικανότητά τους να ξεπεράσουν την βαθιά και παρατεταμένη υφεσιακή κρίση που ξεκίνησε το 2008, χωρίς χρονικό ορίζοντα για τον τερματισμό της.

Τα λόμπι των διεθνών μέσων επικοινωνίας είναι ανίκανα να κατανοήσουν γιατί οι κυβερνήσεις που προσπαθούν τόσο να αποκλείσουν είναι ικανές να επανεκλέγουν τους ηγέτες τους ή να εκλέγουν τους συνεχιστές τους, ενώ οι λατινοαμερικάνικες κυβερνήσεις που τα ίδια προσπαθούν να προωθήσουν σαν εναλλακτική –όπως αυτές της Συμμαχίας του Ειρηνικού, ειδικότερα το Μεξικό και το Περού- έχουν κυβερνήσεις χωρίς λαϊκή υποστήριξη, όπου τις διαδέχονται ηγέτες χωρίς κύρος. Όμως συνεχίζουν τη δουλειά της φτηνής δημοσιογραφίας, που δεν καταφέρνει να αντιληφθεί γιατί αυτές οι χώρες της ηπείρου είναι υποδειγματικές σε διεθνή κλίμακα απέναντι στα πισωγυρίσματα των κυβερνήσεων που συντηρούν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο.

Λουκία Κωνσταντίνου