 |
| Atilio Borón |
Σαν χθες (1/1) πριν 56 χρόνια, μια νέα ιστορική φάση άνοιγε στην Δική μας Αμερική. Η
φυγή του Μπατίστα και των χαφιέδων του, μαζί με τους βορειοαμερικάνους μέντορες
και φίλους του, μαζί με την φιλοβορειοαμερικάνικη ολιγαρχία, θα
επισφράγιζαν τον θρίαμβο της Κουβανικής
Επανάστασης. Από εκείνη την στιγμή, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στην Λατινική
Αμερική.
Το ένστικτο της αυτοκρατορίας δεν λάθεψε και η
Επανάσταση από τα πρώτα της βήματα, πολεμήθηκε μέχρι θανάτου, παρενοχλήθηκε,
υπέστη σαμποτάζ, απομόνωση, και οι ηγέτες της υπήρξαν στόχος αναρίθμητων
επιθέσεων, όπως ακριβώς και ο λαός της. Υπήρξε θύμα του μεγαλύτερου στην παγκόσμια
ιστορία εμπορικού, οικονομικού,
μεταναστευτικού, ιντερνετικού, εγκληματικού αποκλεισμού, ο οποίος αν και
θανάσιμα τραυματισμένος συνεχίζεται
ακόμα ενώ οι αρχιτέκτονες και
υποστηρικτές του ομολόγησαν την αποτυχία του.
Χρησιμοποίησαν όλα τα όπλα για να την καταστρέψουν.
Όμως δεν μπόρεσαν, και παρ' όλη αυτήν την λυσσαλέα επίθεση, η Επανάσταση
εγγυήθηκε για το λαό της, υγεία,
εκπαίδευση, πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό και ίση και καλύτερη από
αυτή των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών
κοινωνική ασφάλεια. Και πέρα από αυτό, υψώνοντας την σημαία του αγώνα,
του σοσιαλιστικού διεθνισμού και της διεθνούς αλληλεγγύης, έστειλε τους
γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους εκπαιδευτικούς της σε όλο τον κόσμο, όταν
οι επικριτές της έστελναν στρατεύματα και
βόμβες.
Και όταν η βοήθειά της ήταν απαραίτητη στην
αποφασιστική μάχη κατά του απαρχάιντ, του ρατσισμού και των υπολειμμάτων της
αποικιοκρατίας στην Αφρική, οι Κουβανοί
βρέθηκαν στην Αγκόλα για να κάμψουν την αντίσταση της αντίδρασης
συμβάλλοντας αποφασιστικά στην νίκη,
όπως επανειλημμένα περιέγραψε συγκινημένος ο Νέλσον Μαντέλα.
Αν αυτή η
Επανάσταση (πάντα με κεφαλαίο) είχε
χαθεί, η ιστορία της Λατινικής Αμερικής και την Καραϊβικής, όπως επίσης και οι
δικές μας μικρές προσωπικές ιστορίες, θα
ήταν εντελώς διαφορετικές.
Γι’ αυτό και
η ευγνωμοσύνη μας θα είναι αιώνια και το χρέος μας στην
κουβανική Επανάσταση - στον Φιντέλ, τον
Ραούλ, τον Τσε, τον Καμίλο, τον “Μπαρμπαρόχα” Πινιέιρο, τον Αλμέιδα και
τους άνδρες και τις γυναίκες που αγωνίστηκαν υπό την καθοδήγησή τους, είναι
τεράστιο και ανεξόφλητο.
Γι’ αυτό η
αλληλεγγύη μας και η υπεράσπιση της κουβανικής Επανάστασης πρέπει να είναι
ανεπιφύλακτη, μόνιμη και ενεργητική, όπως ήταν στην εκστρατεία που έκανε δυνατή
την απελευθέρωση των Πέντε. Σήμερα συνεχίζουμε τον αγώνα περισσότερο από
ποτέ, γιατί η αυτοκρατορία προετοιμάζεται
για αλλαγή τακτικής προσφεύγοντας στην «ήπια δύναμη» (ένας επικίνδυνος ευφημισμός!) για να επιτύχει ότι δεν μπόρεσε να επιτύχει εδώ και μισό αιώνα
με την βία.
Όμως η Κούβα,
με την υποστήριξη όλων των λαών της Δικής μας Αμερικής θα αντισταθεί και θα νικήσει επίσης, στην ύπουλη επίθεση της
Ουάσιγκτον.
(Tomado de Página 12)
